Het zou een wedstrijd zijn tussen Adele en Beyoncé. Bij de Grammy’s dit jaar. Nou ja, wedstrijd. Op papier dan, he? Ik kan nog wel een paar andere wedstrijden bedenken die dat eigenlijk helemaal niet zijn. Waarbij je van tevoren zó zeker weet wie er gaat winnen dat je niet hoeft te kijken.

Dat heb ik dan ook niet gedaan. (Had ook niet gekund, denk ik, want ik ben waarschijnlijk de laatste Venlonaar die nog analoge tv heeft. Ik ben al blij dat ik Nedinscoplein kan ontvangen.) Sowieso heb ik niet zoveel met televisiegala’s, en zoals ik al zei, halve wedstrijden zijn geen hele. Christijan Albers tegen Max Verstappen, Regilio Tuur tegen Mike Tyson of Lil’ Kleine tegen Sticks. Wat heeft het allemaal voor zin.

Dus wie schetst mijn verbazing? Het druist toch zeker tegen alle natuurwetten in, ik bedoel, water kan niet branden en Claudia de Breij kan niet op nummer acht in de top 2000 staan en Aretha Franklin op zevenhonderdzesenveertig.

Maar goed, cijfers liegen niet. Adele heeft dus gewonnen.

En dat is een prestatie van jewelste, kun je gerust stellen, ook al vermoed ik dat er iemand een nieuwe Ferrari kan gaan uitkiezen dankzij deze matchfix. Maar dan nog, want, en nu wordt het zuur voor de fans van de Engelse schone, ik zou misschien niet verder lezen als ik jullie was, Beyoncé kan alles en Adele kan niks.

Iemand moet het zeggen, toch?

Helemaal waar is het natuurlijk niet, want Adele kan wel een liedje verkeerd inzetten, dan een ongepast potje staan schelden en vervolgens een eerbetoon brengen waarmee de winnaar van The Voice misschien blij zou zijn, maar wijlen George Michael zeker niet. Beyoncé, op haar beurt, kan niet een onterechte winnares zijn.

Gekke uitslagen. Are we not entertained?

Het heeft trouwens ook wel iets moois, zo’n stunt. En het brengt hoop. Misschien kan ik de volgende keer de gouden plak van Sanne Wevers afpakken met een koprol, of wordt Avond volgend jaar niet meer gezien als een van de beste nummers aller tijden, tenzij ze voor de verandering op zoek gaan naar de meest zouteloze bejaardenpopmuziek ooit. Je weet het niet.

De realiteit is vaak vreemder dan fictie, en als het dan echt de wereld op zijn kop zou moeten zijn, sleept iemand die wél een moreel kompas heeft de meeste zetels binnen, straks in maart.

Het kan!

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Mikel Buwalda (1974) is fotograaf, tekstschrijver voor en eigenaar van Krag.nu. Als freelance fotograaf werkt hij voor zowel zakelijke als particuliere opdrachtgevers (gespecialiseerd in portretten en documentairestijl). Daarnaast maakt hij eigen fotografisch werk en gaat hij geregeld op pad als trainingsacteur voor diverse bedrijven.

Reageren