Riedeltjes. Idderein haet die. Dich auk, ik auk. ’t Zién van die vaste zinkes die’se wal 100 kiér op eine daag zaes. Oét gewuuënte d’r in geslaope. Umdet’se ’t smeis zelf neet ens in de gater haes. Of oét bescherming aangeliérd; door schade en schande wiés gewaore.

Ik weit nog wie ik bekans 19 jaor geleeje beej Foto Kino Linders begòs met werke en eine klant ein bestelling plaatste, ik in ’t bestelsysteem keek of iéts wal of neet op veurraod waas. En zoeë jao zag ik det ‘t 2 daag later binne zoél zién…en dan waas det neet zoeë…en had ik ’t gevraete. Als d’r 10 produkte op veurraod zién en de bis de 11e dae bestelt dan piés’se naeve ’t pötje. Dus oét eigebescherming is ’t riedeltje “als d’r beej de groeëthandel genòg veurraod is, dan is ’t euvermorge binne” gebaore. Ein zinke det door sommige kellega’s in dank euvergenaome is gewaore. Riedeltjes zién klaorbliékelik besmettelik.

Soms waere riedels zoeë snel gezag det ze neet miér te verstaon zién. Wie dök kump ’t veur det als d’r waer ens zo’n vervaelend bedriéf belt um dich klant te make van god wet wat, des’se neet ens kins verstaon wae dich überhaupt belt. ’t Riedeltje van de tillefonische verkuiper klink beej dich veur de iérste kiér (ònverstaonbaar) in de oére, maar kump beej um misschiéns wal veur de doézendste kiér (te vlot) oét de sträöt.

En als kleine blaag ging ik met mam mei naor de bekker of de slechter, en ’t maedje achter de toeënbank zag idders kiér “ansemoggie”. Tenminste, zoeë klònk ’t mich als kind in de oére. Ein riedeltje. Met misschiéns wal 500 klante op eine daag (det waas vruuëger nog beej bekkers en slechters) meus ’t maedje wal 1000 kiér “anders nog iets?” zegge. Maar det ging zoeë vlot det ik ’t neet kòs verstaon. Ik dach ech det die idders kiér “ansemoggie” zag.

En nòw staon ik in de riéj beej de kassa van de supermert wao auk de kassière eur eige riedeltjes haet. In de regel zaet zeej iérs taege eure klant goojemorge en geit dan vaerder met ’t scanne van de baodschappe die op de band ligge. Maar als emus iérs ein plastic täöt op de band leet geit ’t inens anders. Ik wis neet wat ik haort. In plaats van eine vrintelikke goojemorge waas ’t iérste wat de kassière taege mich zag “plastic täöt”.

Ik snap det zeej in eur concentrasie de plastic täöt op de band bedoelde en ’t neet taege mich had, maar zoeë kwaam ’t neet euver. Idderein kriég eine “goojemorge” en ik kriég ein “plastic täöt”. Ik bedink mich wat ik nòw truuk mòt zegge…

Kunsk*t?

Ik hald ’t toch maar op goojemorge.

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Eric Sweijen (1972) is fotograaf en bedrijfsleider bij Hofleverancier Foto Kino Linders, waar hij ook les geeft in fotografie. In zijn vrije tijd speelt hij dialecttoneel bij Silhouet en zet zich daar behalve als acteur ook in als decorontwerper, vormgever en bestuurslid.

1 reactie

Reageren