Na deze sportzomer wil ik nog maar één ding: zo’n sixpack als Dafne.

De laatste keer dat ik een sportschool bezocht studeerde ik nog. Wat ik herinner zijn grote spierbundels, grote spiegels om die spierbundels in te bewonderen en de muffe geur van testosteron-zweet. Een onnatuurlijke omgeving voor deze homo academicus.

Maar ik laat me niet kennen, dus Let’s do it! Ik hang nonchalant een handdoek om mijn nek, doe een driekwart legging aan en laat mijn bril thuis. Veel te nerdy. In mijn hippe sportpakje en fluorescerende schoenen stap ik het hormonen-bolwerk van krachtpatsers, gezondheidsgoeroes en personal trainers binnen.

Mijn dappere poging om net te doen of ik me thuis voel in deze habitat strandt al voordat hij goed en wel is begonnen. Met een zicht dat niet verder reikt dan een meter, kan ik de kleedkamers maar moeilijk vinden. Zes deuren, en geen idee welke ik moet hebben. Als ik zo ongeveer met mijn neus tegen de meest linker deur sta –om te kunnen lezen dat er privé op staat– hoor ik iemand lachen achter de bar. “Kan je het niet vinden?” “Nee,” zeg ik beschaamd, “ik heb mijn bril thuisgelaten.”

Als ik na een uur sporten de arena verlaat, lacht de vrouw bij de receptie me vriendelijk toe. “Is het allemaal gelukt zonder bril?” Ga ik nu al rond op de groeps-app van de sportschoolmedewerkers, of is dit dezelfde vrouw? Ik hoop het laatste en lach als een boer met kiespijn, terwijl ik bijna tegen de deur knal omdat ik ertegen duw terwijl ik had moeten trekken.

Je moet er wat voor over hebben, voor een sixpack.

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Dr. Loes Keijsers (1982) is wetenschapper en werkzaam als universitair docent. Ze studeerde Biologie aan de Universiteit Utrecht (specialisatie gedragsbiologie en wetenschapscommunicatie) en promoveerde op onderzoek naar opvoeding en criminaliteit bij pubers. Daarnaast is ze tafeldame bij Omroep Venlo en L1. Bij TEDx Venlo is ze sprekerscoach. Sinds 2011 woont ze in Venlo.