Eén van mijn lievelingsdingen is heel hard fietsen. En met hard bedoel ik dan ook écht hard, zo’n beetje het tempo dat Jack Frost heeft wanneer hij het luchtruim onveilig maakt in de film ‘De Vijf Legendes’. Maar dan over de weg weliswaar. Het liefst berg af, de wind door mijn lange wapperende haren, de zon op mijn gezicht en een grote lach natuurlijk.

Alleen: ik kan niet hard fietsen. Lange wapperende haren heb ik ook niet meer. En wat betreft de verdere omstandigheden: het regent regenbogen.
Lachen is er echter niet veel, ik ben in het ziekenhuis. Met een liter contrastvloeistof in mijn buik, infuus in de linker arm en mijn ziel onder mijn rechter.

Getallen fascineren me. Ze hebben vorm, klank en kleur. Als ik een reeks cijfers opmerk, zie ik er altijd een verband in. Sommige getallen klinken als een muziekje en zo onthoud ik ze. Nummers staan in mijn geheugen gebeiteld, en rekenen is een van mijn favoriete bezigheden. Bij cijferreeksen haal ik spectaculaire scores.

De normaalwaarde van 5-HIAA moet minder dan 31 zijn en de mijne is 1928. Ik hoef geen rekenwonder te zijn om te zien dat het wat aan de hoge kant is. Ergens zit er een hormoontumor, geen arts weet waar. Nu in het ziekenhuis, wachtend op scan nummer 62. Scan nummer 61, die zeven dagen geleden plaatsvond, duurde 1357 seconden. Ik heb toen 68 keer in-, door- en uitgeademd.

Kun je ook een beetje kanker hebben?

Eén van de leukste dingen om te doen is in de keuken aan de slag gaan. Pindarotsjes en speltbrood, koekjes en soepjes, frietjes en pizza’s, sojamelk en biologische yoghurt. Alles maak ik zelf, samen met een paar kleine assistentes die hakken en snijden dat het een lieve lust is. Wat nogal eens verrassende gerechten oplevert.

Koken als one of my favorite things is één ding, het opeten is een ander. Ik heb nu een slang in mijn neus en de sondevoeding aan mijn rug hangen, omdat ik te ziek ben om te eten. In de afgelopen drie weken dat ik op die manier gevoed word, heb ik alles geprobeerd om mijn eetlust weer op te wekken. Het lukt niet.

Fotografie, door mijn lens naar iemand kijken, ook zo’n lievelingsding. De historische vastlegging van een ziel op de gevoelige plaat. Het vierkante vlak is voor mij de mooiste vorm die er bestaat. In alles zit vorm, in de manier waarop ik een ruimte inricht, een bord eten opmaak, een foto centreer. Waarop ik een beweging bedenk in een stuk dans.

Zaterdagmiddag, zonnig warm. Fotowinkel, Eric. Ik barstte in snikken uit toen ik hem mijn fototas gaf en zei: “Hier, verkoop het maar, het is te zwaar materiaal, ik kan hier niet meer mee fotograferen. Ik ben te ziek.” Hij had een nanoseconde nodig om in te schatten wat ik nodig had. Een tel later huppelde ik de deur uit met een lichtgewicht camera.

Ik fiets,

Ik reken,

Ik kook,

Ik fotografeer;

Ik besta.

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Luca van Wersch (1967) is niet onder één noemer te vangen. In 1992 kwam ze in Venlo terecht om films te maken. Ze gaf kookles, maakte danschoreografieën en schreef het boek 'Duizend Lijntjes in mijn hoofd', waarin ze fotografie en tekst op een poëtische manier verpakt. In 2008 werd er een tumor in haar hoofd ontdekt. Over alle ervaringen rondom ziek zijn schreef ze blogs voor Media Groep Limburg.

12 reacties

  1. Lieve Luca

    Ik schrik enorm van je verhaal.
    Ik heb je afgelopen voorjaar voor het eerst echt ontmoet / gesproken op de dansvoorstelling van onze meiden in de maaspoort.
    Het voelde heel goed en je bent een mooi mens met open persoonlijkheid en straalde veel warmte uit. Advies gekregen van jou over mijn camera. Hoop je toch nog eens vaker te ontmoeten en anders mijn dochter Nikki wel die graag omgaat met haar 2 dansvriendinnen. Word toch eens tijd dat we eens de stad in gaan en niet voor te “shoppen” maar voor eindelijk dat kopje thee te komen drinken.
    Wij wensen jouw en je meiden veel sterkte en kracht samen.
    Liefs Petra (mama van Nikki Lommen)

  2. Nicolle Jacobs op

    Lieve Luca, Ik heb je lang niet gezien (bij de Tuinen). Schrik ervan dat het nu niet zo goed gaat met je. Ik wens jullie heel veel sterkte

  3. Lieve Luca, zo lang alweer geleden dat wij elkaar gezien hebben na onze ontmoeting in het Julianapark. Heeft bij mij een diepe indruk gemaakt. Denk nog veel aan je, het boek “Duizend lijntjes” ligt hier op de tafel.
    Take care bijzonder mooi mens!

  4. stephan vermeul op

    hallo Luca,
    Bij toeval zagen we vandaag je verhaal in de aflevering van de wandeling, al weer wat jaartjes geleden.
    Een moment van herkenning, van samen dingen ondernemen met de kinderen op de vrije school.
    Onze zoon Jason zat bij een van je dochters in de klas. On ze andere 4 zaten daar ook op school.
    Wij wonen nu in Zweden hebben ons geluk daar gezocht, Blijkbaar knok je nog steeds voor je kinderen en jezelf, petje af en respect. Heel veel sterkte en fijne momenten toegewenst van ons allemaal.

    Groetjes Stephan en Sheila, Brian, Jason, Kylian, Stuwy en Meghan Vermeul

  5. Hallo Luca,
    Ik denk elke dag aan je als ik je vrolijke meiden voorbij zie komen. Heel veel sterkte meid. Ik hoop je weer gauw een keertje te zien als ik aan het werk ben.
    Dikke kus van Cielke (bakkerij Fleuren)

  6. Mariëlle Vestjens op

    Ha lieve, moedige, sterke Luca,

    Lang geleden, maar nog positief als (bijna) altijd! Ik wens jou en je kinderen heel veel liefde, kracht, geluk, vreugde, positiviteit en gezondheid toe.
    Dikke kus en knuffel van Mariëlle, die tot een paar jaar terug op de bieb werkte.

  7. José Moonen op

    MOOIE Luca…mooi mens. Respect en diepe bewondering voor jou…ik ken je niet persoonlijk maar heb wel je mooie schatten al ontmoet bij Francien en Twan …Ik wens je alle kracht en hoop toe en wens jou en je lieve schatten, klein en groot, het allerbeste..

    Lieve groetjes
    José, zus van Francien

  8. Paula du Croix op

    Hallo luca.
    Ik heb jou boek duizend lijntjes in mijn hoofd gelezen,een prachtig boek moet ik zeggen.
    Zo ook de foto’s van jou en de kinderen…..geweldige engelen foto’s.
    Wat een ontzettend sterke vrouw ben jij,ondanks je ziekte ,waar je dus al heel lang mee loopt zo positief in het leven staat.
    En dan die prachtige dochters van jouw!!!!! Ze zijn zeker alweer een stuk gegroeid en ben best nieuwschierig hoe ze er nu uitzien.
    Ik wens je heel veel sterkte toe en heel veel liefs.
    Paula du Croix.

  9. Francien en Twan op

    We staan langs de kant, niet precies wetende wat te zeggen, niet wetende wat te doen.
    Misschien dat deze woordjes een beetje ons gevoel kunnen weergeven.
    We willen je graag tot steun zijn maar vinden niet echt de juiste weg.
    Willen met je meevoelen maar weten dat dat eigenlijk niet mogelijk is.

    De manier waarop jij vecht, wil vechten, moet een spiegel zijn voor heel veel mensen die, als ze
    ’s morgens opstaan, zich alleen al druk zitten te maken over ‘het weer, of hoe ze de dag moeten doorkomen’.

    Diep respect hoe jij, samen met je ‘KLEINE assistentes’ fietst, rekent, kookt, fotografeert en bestaat.

    Jouw verhaal zegt meer dan geloof!

    Hartegroet, see you!
    Francien en Twan

Reageren