Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik aan het woord ‘onvolkomen’. En dan niet omdat zij verre van perfect zou zijn. Integendeel. Als er iemand volkomenheid nadert, is zij het wel.

“De wereld is onvolkomen”. Ik kan het haar zo horen zeggen. Het is haar levenswijsheid, de manier waarop zij tegen de grillen van het aardse bestaan aankijkt. Ze spreekt daarbij uit ervaring: in de ruim zestig jaar op deze wereld heeft ze heel wat voor haar kiezen gehad.

Enfin. Het is geen bittere constatering, of een manier om de hardheid van het leven recht te praten. Het is eerder een filosofische wereldvisie: het wezen (het ‘Zijn’) van de wereld is onvolkomen. Inherent en onvoorkomelijk, als een soort DNA van de materie. Daarin schuilt een wijze les: leer ermee leven, zo goed en zo kwaad als dat kan.

En: maak je niet druk. Word geen Don Quichot van je eigen leven: sommige dingen liggen nu eenmaal buiten je macht. Zie de dingen zoals ze zijn; maak van een mug geen olifant, en zie windmolens niet aan voor reuzen.

Onvolkomen 1

In Don Quichot (Miguel de Cervantes; 1605, 1615), de eerste moderne roman in de Europese literatuurgeschiedenis, ziet de gelijknamige hoofdpersoon molens ten onrechte aan voor reuzen. Welke ‘molens’ zien wij vandaag de dag? En voor welke reële ‘reuzen’ sluiten we de ogen?

Na regen komt zonneschijn, en ook de mooiste zomerdag gaat voorbij. Zonder licht zou er geen donker zijn. Zonder duivel geen God, zonder pijn geen genot.

De enige zekerheid is de onzekerheid van een naderend eind en een nieuw begin. Het is wreed, maar tegelijkertijd geruststellend, als een rat die gevangen zit in het betrekkelijke comfort van zijn tredmolen.

Het is even treurig als hoopvol.

Deze tweeslachtigheid is het onvolkomen Zijn van de wereld. Twee uitersten, en alles daar tussenin, immer en eeuwig schipperend tussen beide polen en slechts kunstmatig vast te leggen op een transcendent panorama.

De bestemming van het leven is de zoektocht, de reis zelf. Die zal niet probleemloos verlopen, maar wat zou het?

Na een tegenslag krabbel je automatisch weer op. Zoals het hoort, volgens de ijzeren wet van het universum.

Mijn moeder kan het weten.

Fotografie © Mikel Buwalda

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Sven Poels (1988) studeerde af in de Cultuur- en Wetenschapsstudies aan de Universiteit Maastricht en werkt als freelance journalist en tekstschrijver. Zijn specialisaties zijn cultuur, sport en maatschappelijke thema's.

Reageren