Over het leven in de binnenstad van Venlo valt heel wat te vertellen. Dat de stad in de loop der jaren een ware metamorfose heeft ondergaan, bijvoorbeeld. Met de komst van Grenswerk, de rigoureuze verbouwingen in Q4 en het nieuwe stadskantoor is de skyline van Venlo één grote schittering van licht geworden, een meesterlijk staaltje architectuur.

Dan zijn er talloze evenementen die de stad voor een dag of langer veranderen in een Stormbaan, Cultuurfabriek, Festivalplek of Schaatsbaan. Nog niet zo lang geleden trok in de donkere avond een lange stoet van kinderen met lichtjes aan ons raam voorbij. De fanfares schalden liedjes, en Sintermêrte op zijn paard sloot hem af. Kippenvel krijg ik van dit soort momenten. Waar mensen samenkomen om iets te vieren, te beleven of te ervaren.

Afgelopen woensdag was een dag die ik niet snel zal vergeten. Om half elf luidden de klokken van de Sint-Martinuskerk om de mensen te laten weten dat de herdenkingsdienst voor Angela zou gaan beginnen. Ik maakte me klaar om naar de boekpresentatie van het Leesbevorderingsproject te gaan.

Toen ik de deur uitging liep ik tegen een zee van mensen aan. Op dat moment was de herdenkingsdienst afgelopen en alle mensen bleven in stilte op straat staan om Angela voor de laatste keer te groeten. Deze vrouw had zoveel indruk gemaakt op iedereen, dat er naar schatting 1500 mensen op de been waren om haar de laatste eer te bewijzen. Het was stil, zo ontzettend stil, dat het leek alsof iemand alle geluid van de wereld had uitgedraaid.

Ik stond op het kruispunt bij de Locomotief. Ik keek naar links. Eensgezind hielden honderden mensen elkaars hand vast, omarmden elkaar en waren in rouw. Ik keek naar rechts en zag ouders met kinderen. Opgewonden stemmen, enthousiaste verhalen over wat hen die middag in Domani te wachten stond. Ik zag schrijvers en kunstenaars, door mijn tranen heen.

Nooit eerder beleefde ik zo sterk, dat alles tegelijk gebeurt. Op hetzelfde moment speelde zich van alles af. Liefde en wanhoop, verdriet en opgetogenheid. Rouw om het verlies van een mens, uitkijken naar het verschijnen van een boek. Afscheid van het een, het begin van iets nieuws. Alles speelt zich af, hier en nu, op hetzelfde moment.

Tegelijkertijd is soms een tegelijkerstrijd.

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Luca van Wersch (1967) is niet onder één noemer te vangen. In 1992 kwam ze in Venlo terecht om films te maken. Ze gaf kookles, maakte danschoreografieën en schreef het boek 'Duizend Lijntjes in mijn hoofd', waarin ze fotografie en tekst op een poëtische manier verpakt. In 2008 werd er een tumor in haar hoofd ontdekt. Over alle ervaringen rondom ziek zijn schreef ze blogs voor Media Groep Limburg.

3 reacties

  1. Mooi dat je zo intens in het hier en nu, zo vol mag Leven!
    12 oct overleed mijn moeder, op de zelfde dag hoorde mijn beste vriendin, dat ze nog een paar maanden had om te leven. Nu in overvolle treinen, en trams met mijn kleindochter van 4 in New York. Zie en voel ik alles in een. Gr

Reageren