De vroege ochtend had de nacht weggeplaagd. Ik werd wakker van het gerammel van een blikje en keek uit mijn raam. Het waaide heel zacht, de stad sliep nog even. Niemand zag haar nog, zo stil was het. De huizen, straten en pleinen waren gehuld in nevel. Onbereikbaar, alsof alle wegen naar de stad waren uitgewist.

Deze stad, waar meer dan honderdduizend mensen wonen. Honderdduizend verschillende levensverhalen, want hoe jong of oud iemand ook is: er kan iets gebeuren, zo immens, dat je leven in nevel wordt gehuld. Als het je lukt die ‘nevel’ om te keren krijg je ‘leven’.

Op deze ochtend besloot ik op zoek te gaan naar verhalen van mensen uit Venlo. Als eerste in de serie Leven met Krag komt Danny Verhaeg aan het woord. Hij heeft als kind van vier een allesverwoestende brand overleefd en weet als geen ander hoe het is om op te groeien in een nevel.

Luca van Wersch


Vuur

Het was midden in de winter van 1997, 14 februari om precies te zijn. Een koude, mistige nacht. Ik was op dat moment vier jaar oud en woonde sinds twee jaar met mijn moeder in Venlo. Mijn vader heb ik nooit gekend, trouwens. De brand die uitbrak, sloeg zó hard om zich heen dat het hele appartement in een oogwenk in lichterlaaie stond. Mijn moeder kon niet bij me komen, het vuur zat tussen ons. De brandweer heeft me uit huis gehaald. Ik was er slecht aan toe: in het ziekenhuis van Venlo besloten ze dat ik zo snel mogelijk naar het Brandwondencentrum in Beverwijk moest worden gebracht. De traumahelikopter vloog niet, dat kwam door het slechte weer. Ik werd op transport gezet.

In Beverwijk bleek mijn situatie kritiek te zijn. Gezicht, arm en romp waren zó zwaar verbrand dat ze me vier maanden in een kunstmatige coma hebben gehouden om een begin van herstel te kunnen maken. De artsen hadden geen idee hoe ik er aan toe zou zijn als ik wakker werd. Mam stond voor de onmogelijke opgave om keuzes te maken over mijn toestand. Kon ik nog iets? Praten, lopen, dingen begrijpen? Mijn gezicht was aan een kant behoorlijk stuk, de linkeronderarm hebben ze niet kunnen redden. Welke schade mijn hersenen hadden opgelopen was aan de buitenkant niet te zien.

Herinnering

Iemand vertelde me eens dat je als kind al vanaf jonge leeftijd herinneringen aanmaakt, maar deze vaak worden overschreven door nieuwe herinneringen. Pas vanaf je tiende levensjaar onthoud je dingen die je je hele leven lang mee kunt dragen. Nou, dat is bij mij toch anders gegaan. Toen ik eenmaal uit mijn coma kwam besefte ik niet wat er gebeurd was, maar de eerste herinnering die ik heb, is pijn. Verschrikkelijke pijn aan mijn lichaam, aan de brandwonden, aan hoe het voelde als de verbanden verwisseld werden.

Omdat ik vier maanden in coma had gelegen, waren mijn hersenen ook min of meer in slaap gevallen en ik was alles vergeten wat ik als kleuter had geleerd. Eten, drinken, plassen, lopen. Allemaal handelingen die ik opnieuw moest leren. De ene operatie na de andere volgde: mijn onderarm werd geamputeerd, aan de linkerhelft van mijn gezicht kreeg ik operaties om het oog en oor zo goed mogelijk te krijgen. En dan tientallen huidtransplantaties – het vuur had me flink te grazen genomen. Al met al duurde dit herstel anderhalf jaar en al die tijd verbleef ik in Beverwijk.

Terug in Venlo

Eenmaal terug in Venlo kwam ik terecht in een heel nieuw huis. Het appartement was onherstelbaar verwoest, niets van de spullen was gered. Omdat ik geen herinneringen had aan voor het ongeluk, kende ik mezelf niet anders dan hoe ik er nu uitzag. Ik had mezelf er nog niet bij neergelegd dat dit gebeurd was, ik had het wel geaccepteerd. Op de lagere school had ik wat vriendjes, op die leeftijd gingen ze er nog op een makkelijke manier mee om. Ze groeiden er als het ware samen met mij mee op. Mam en ik hebben het al die jaren heel fijn gehad samen. Toen ik 11 jaar was, kreeg ze een relatie met iemand en deze man werd voor mij mijn échte vader. Het heeft me heel erg geholpen dat ze samen in mijn leven waren, met alle moeilijkheden die we achter de rug hadden en alles wat nog komen ging.

Vanaf mijn elfde tot mijn zestiende ben ik iedere zomer naar brandwondenkamp gegaan. Daar kwamen allemaal kinderen en jongeren die een brand hadden meegemaakt. We begrepen elkaar, door onze ervaringen. Er waren ook verschillen, omdat iedereen er op een heel eigen manier mee omging. Ik zag kinderen die met lichte brandwonden verschrikkelijke problemen hadden, en kinderen die met grote verwondingen makkelijk omgingen. Ik heb me er in ieder geval nooit voor geschaamd.

Zoals ik was

Op de middelbare school en in het dagelijkse leven merkte ik dat mensen er vaak op een bepaalde manier op reageerden. Terwijl ikzelf vriendelijk en respectvol naar anderen was, werd ik uitgescholden en slecht behandeld. De vriendjes die ik had op de lagere school lieten het opeens ook afweten: wilden ze niet meer met me gezien worden? Ik voelde me zó onbegrepen, zó alleen. Niemand wist hoe het was om mij te zijn. Om te moeten leven met zware verwondingen die nooit meer goedkwamen. Om te moeten leven met een lichaam dat kapot was. Om te moeten leven met een verslagen geest en tot moes geslagen ziel. Ik begreep er niets meer van, mensen maakten zich druk om de stomste dingen en ze lachten mij uit. Of ze lieten me stikken. Ik ontwikkelde een manier om daarmee om te gaan: ik beet van me af en werd hard naar anderen. Keihard. Pesters kregen bij mij geen kans, omdat ze wisten dat er met mij niet te spotten viel. Ik ging de confrontatie aan, en sloeg wel eens letterlijk van me af. Inmiddels stond ik als ‘probleemkind’ bekend, tot groot verdriet van mijn ouders, en mezelf natuurlijk. Ik stond zo ver van mezelf af, van hoe ik ooit was geweest, dat er geen weg terug leek. De enige manier die ik zag om dit alles te overleven, was door keihard te zijn en te laten zien dat er met mij niet te sollen viel. Weet je, ik was mezelf niet meer.

Het ging van kwaad tot erger. Inmiddels was ik zeventien en zat in het laatste jaar van de middelbare school. Ik deed helemaal niks meer, lag alleen nog maar op de bank te gamen. Als klap op de vuurpijl maakte mijn vriendinnetje het uit en toen ontspoorde ik volledig. Ik dronk dag in dag uit, was boos op alles en iedereen en ik zat zó in de put dat ik het hele leven niet meer zag zitten. Mijn ouders herkenden me niet meer, het leek wel alsof het beest in mij loskwam. Ik vereenzaamde in een razendsnel tempo en na een zware psychische crisis werd ik opgenomen op een gesloten afdeling. Na deze opname ben ik in een traject begeleid wonen terecht gekomen en dat heeft voor de nodige rust gezorgd.

Foto © Luca van Wersch

Zoals ik ben

Daar woon ik nu bijna vijf jaar, samen met twee huisgenoten. Mijn leven heeft een goede draai gekregen. Fysiek zwaar werk kan ik niet doen, ik heb toch wel wat beperkingen. Omdat ik maar een arm heb, is mijn lichaamsgewicht verkeerd verdeeld en heb ik flinke rugklachten. Ook mijn longinhoud is verminderd, waardoor ik niet langere tijd achter elkaar bezig kan zijn. Gelukkig heb ik leuk werk gevonden: sinds drie jaar heb ik een baan als huismeester in een verzorgingstehuis in Roermond. Ik word daar écht gewaardeerd en gerespecteerd, hoewel ze ook aan me hebben moeten wennen.

De mensen in Venlo kennen me inmiddels, ze kijken niet meer raar op als ze me zien. Daarom voel ik me hier ook thuis. Ik zal niet snel naar een andere stad gaan, of op vakantie. Daar word ik toch van top tot teen bekeken en beginnen mensen te fluisteren als ze me zien, of ze blijven maar omkijken.

Ik heb nooit een prothese voor mijn arm gewild, ik heb mezelf aangeleerd alles met dit stuk arm te doen. Ik kleed mezelf aan, kook, en ik eet met een vork die ik vastklem. Ook autorijden gaat prima. Mijn grote hobby is voetbal, dat doe ik al jaren twee keer in de week. Ik heb wel moeten stoppen met keepen, omdat ik merkte dat ik de ballen niet meer tegen kon houden. Mijn oog druppel ik dagelijks, de traanbuizen zijn beschadigd. Ik kan redelijk zien: het gezichtsvermogen is 60 procent, maar dat gaat helaas wel nog verder achteruit. Mijn gezicht smeer ik in met een speciale zalf, om de huid wat gladder te maken. Het is verminkt, dat heb ik geaccepteerd want ik kan toch nooit meer terugdraaien wat er is gebeurd.

Mijn leven zoals het is

Mensen willen vaak iets van je, en gaan dan met een bepaalde blik naar je kijken. Ik hoef geen vrienden omdat ze me zielig vinden. In mijn leven lopen wel wat kennissen rond. Mijn beste vriend is Giovanni, ik ken hem al 7 jaar. We doen veel samen, als het maar gezellig is. We chillen, kijken films of een goede voetbalwedstrijd, gaan de stad in. Als ik klaar ben met werken, ben ik graag thuis. Ik vind het fijn om op mezelf te zijn en mijn gangetje te gaan. Ik ben ook veel bij mijn ouders. Ze zijn ziek, en ik kan nu voor ze doen wat ze vroeger voor mij hebben gedaan. Het is fijn om bij ze te zijn, ik ben dankbaar dat ze in mijn leven zijn.

Ik heb drie keer een relatie gehad, ben echt verliefd geweest. Dat durf ik ook aan te gaan. Ik benader meisjes ook, terwijl ik soms beter de kat uit de boom kan kijken. In een relatie vind ik het belangrijk dat iemand écht voelt waar het leven om draait, en dat uiterlijk niet het belangrijkste is. Je innerlijk, dat telt.

Veel mensen vinden zichzelf zielig en zitten in een slachtofferrol. Ik kan goed luisteren en begrijpen wat er met ze is. Ook ík ben wel eens somber. Maar het gaat erom hoe sterk je van binnen bent, en dat je doorzet om iets van je leven te maken. Het kan altijd erger. Voor een meisje van 18 met een mooi gezicht is het heel anders om te moeten wennen aan een verbrand gezicht dan dat het voor mij was, toen als klein kind.

Kijk, in een dozijn eieren zit niet maar één ei, dat zijn er twaalf. Zo is het leven ook: je krijgt echt wel meer kansen om er iets van te maken. Zoals het nu is, is het goed. Ik ben gelukkig met mijn leven, heb geen grootse dromen over wat dan ook. Ik ben tevreden met kleine dingen, die zijn voor mij groots genoeg. Ik omarm het leven, met alles wat ik heb.

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Luca van Wersch (1967) is niet onder één noemer te vangen. In 1992 kwam ze in Venlo terecht om films te maken. Ze gaf kookles, maakte danschoreografieën en schreef het boek 'Duizend Lijntjes in mijn hoofd', waarin ze fotografie en tekst op een poëtische manier verpakt. In 2008 werd er een tumor in haar hoofd ontdekt. Over alle ervaringen rondom ziek zijn schreef ze blogs voor Media Groep Limburg.

47 reacties

  1. Je bent een voorbeeld dat mensen slachtoffers niet te snel moeten opgeven. En je bent een voorbeeld voor mensen die ook verminkt zijn. Gewoon doorgaan! En geen angst voor volk als ik, dat je in eerste instantie raar aankijkt en zich van alles afvraagt. Trek je daar niets van aan. En heb medelijden met onze onbenulligheid, veroorzaakt door een te banaal gezapig leven met weinig inhoud. Waarin we ons druk maken over het slechte weer, files en andere futiliteiten.

  2. Danny Smeets op

    Hey danny

    Ik weet nog toen we in de zelfde staat woonde.
    Dat jij nooit over je heen laat lopen en dat jij altijd de kinderen uit onze straat leerde om voorzichtig te zijn met brandbare dingen!
    Ik heb al sinds ik je ken ( al 14 jaar ) grote respect voor jou!
    Je bent altijd al een goede vriend van me geweest.
    En nu nog als we elkaar zien kunnen we lang door praten.

    Groetjes, je oude buurjongen uit Antoniusstraat in Venlo.

    • Mark cortjens op

      Beste danny.
      Je kent mij niet maar uit het diepste van mijn hart respect kerel.
      Ik doen mijn petje voor jouw af.
      Je bent een sterke persoonlijkheid.
      Mvg mark

  3. Marjorie Holtus-Knol op

    Hoe knap om zo je leven te beschrijven en te knokken voor wat het waard is. Wat een kanjer ben jij! Ik ben erg blij om je weer tegen te komen en te horen dat het nu goed met je gaat. Ik was één van de stafleden, ook met brandwonden, binnen de Brandwondenkampen. Rosalie van Rijn ken jij zeker ook nog. Zij zal zo ontroerd zijn als ze dit verhaal leest. Graag zou ik weer eens met je in contact willen komen. Ik werk bij de Brandwonden Stichting en misschien zou jij, of alleen al dit verhaal, iets meer willen betekenen voor andere mensen met brandwonden. 06-28924494. Groetjes, Marjorie

  4. Debby&Marcel van Vliet op

    Heel dapper van je Danny om je verhaal naar buiten te brengen. We kennen elkaar vanuit de Antoniusstraat, als zeer jonge man speelde je wel eens bij ons in de tuin. Prachtig om te horen hoe je je leven vorm geeft, diep respect voor jou.

  5. Nelly Kromowidjojo op

    Het leven hangt aan een zijden draadje. Dankbaar zijn in alles. Danny is mijn collega in het Zorgcentrum Proteion RCG. We werken nou samen, niet altijd makkelijk, maar we roeien met de riemen die we hebben. Ik wilde Danny altijd vragen wat er met hem gebeurd is. Tot op een dag toen wij alleen waren bij de receptie heb ik de vraag gesteld. Nu met dit verhaal op papier is het mij duidelijk. Ik ben blij met zijn aanwezigheid, zijn persoonlijkheid. Ik werk bij de receptie en krijg complimenten voor Danny van de bewoners als: “die jongen wilt werken” of “Die jongen heeft mijn ketel goed verzorgd, of de Tv weer ingesteld, nu heb ik weer beeld” ik merk dat anderen blij zijn met Danny… Ik ook!

  6. Heb je vaker zien fietsen in Venlo. Altijd wel nieuwsgierig geweest welk verhaal achter deze persoon zat. Ik werd er na het lezen van dit verhaal wel een beetje stil van. Heb nog meer respect voor je gekregen door te lezen hoe je met je gebreken omgaat en hoe je nu in het leven staat. Topper, wens je alle goeds toe.

  7. Hej,

    Als eerste veel respect dat je zo open bent en op deze manier je verhaal vertelt. Ik kom ook uit venlo heb je wel vaker gezien daar, mij werd toen eens door iemand een heel ander verhaal verteld over hoe je aan die brandwonden gekomen was. Je vader zou het huis in brand hebben gestoken en je moeder was daarbij omgekomen, jou hadden ze nog kunnen redden. Blijkbaar klopte er niks van, zo zie je maar weer dat je niet alles geloven moet van wat ze je over anderen zeggen. Je bent een sterk persoon door alles wat jij hebt meegemaakt en een voorbeeld voor velen.

  8. Marga Marissen op

    Dag Danny,

    Mooi te lezen dat het goed met je gaat! Jij was een tijdje vrijwilliger bij Resto en wat hadden we je graag in ons midden. Nooit voor een gat te vangen, altijd beleefd en met humor, snel van begrip en keihard werken! Vaak heb ik nog aan je gedacht…en ik had altijd het vertrouwen dat jij er wel zou komen en daarom ben ik zo blij met deze blog van Luca. Te lezen dat het daadwerkelijk goed met je gaat. Gefrituurde rettich als decoratie, aardappels schillen met één hand, hete zware grote pannen dragen, allemaal geen probleem.
    Zelfs Hans Kazan kin det neet! Als ik ooit in het verzorgingshuis in Roermond moet gaan wonen dan hoop ik dat jij daar nog huismeester bent! :-))

    Hartelijke groet,
    Marga van RestoVanHarte Venlo

  9. Patricia Tokarska op

    Beste Danny, wat een mooi verhaal van jouw leven, ik ken je paar maanden al van RCG, vanaf de eerste dag van onze ontmoeting heb ik je bewonderd wat je allemaal kan met de magische hand, respect voor…

  10. Ineke Overbeek op

    Chapeau voor jou Danny, om jouw voorbeeldige levenskracht!
    Chapeau voor Luca omdat ze jouw levensverhaal zo mooi heeft opgeschreven.
    Om even stil van te worden op deze prachtige zondagmiddag.

  11. Annie Kempen op 24 sept op

    Diep respect voor jou Danny….. Zo worden we weer eens met de neus op de feiten gedrukt …dat we ons veel te druk maken om onbenulligheden…. Ik ken je niet en heb je nog nooit gezien….maar je verhaal heeft diepe indruk op me gemaakt…. Hoe je in het leven staat.

    Diepe buiging….

  12. Peter Heijnen op

    Beste Danny,
    Een prachtig en eerlijk verhaal. Fantastisch. Wat heb je meegemaakt en doorstaan. Geweldig. We ontmoeten elkaar regelmatig in het RCG. Ik hoop nog vele jaren.

  13. Hallo Danny,

    Ik heb je wel eens in de trein gezien. Ik bewonder hoe open je over je leven verteld. Hoe je in het leven staat inspireert me heel erg en ik ben blij dat ik je verhaal heb mogen lezen. Heel veel succes met alles.

  14. Hoi Danny, wat een levens verhaal zeg !!
    Triest om te lezen wat je allemaal hebt moeten doorstaan, maar zo super hoe je eruit bent gekomen. Echt Top, wat een doorzetter en kanjer, je bent een voorbeeld voor iedereen.
    Ik ken je dan van voor je zeventiende, je liep stage bij ons (oce), wat hadden en hebben wij een respect voor jou.
    Je werkte kei hard (harder dan de meeste met 2 armen) en je kon het allemaal, iedere dag liepen er een man of 3, 4 honderd langs het buffet, en jij stond er gewoon, je inzet en doorzettingsvermogen was Super, en dat is het dus nog steeds, we hebben zoveel Respect voor jou.
    Triest om te lezen dat het daarna zo slecht met je ging, maar Top hoe je erdoorheen gevochten hebt.
    Ben blij te lezen dat je nu je weg gevonden hebt, je bent echt een enorm groot voorbeeld voor zoveel mensen, jij weet waar het echt omgaat in het leven..
    Ik wens je enorm veel geluk en liefde in je leven… Respect Danny !!

  15. Christel Beckers op

    Hoi Danny,
    Zo leuk om dit artikel tegen te komen.
    Ik heb nog heel vaak aan je gedacht en me afgevraagd hoe het met je gaat en wat je tegenwoordig doet.
    Ik heb je ontmoet tijdens je examen kok niveau twee in Thorn.
    Vol bewondering heb ik staan kijken hoe slim je te werk ging en hoe onder de indruk ik was van je doorzettingsvermogen.
    En ik niet alleen…….

    Ik wens je alle goeds!

  16. Ria en Hans van Wersch op

    RIA en HANS op 24 SEPTEMBER 2017

    Toen we Luca’s interview gelezen hadden, hebben we elkaar stilzwijgend aangekeken en intens begrepen en gevoeld, de levensgeschiedenis van Danny. In zo’n fel contrast met wat wij als hoog bejaarden in ons gelukkig leven hebben.
    En dan die bewonderingswaardige en respectvolle ommekeer van hem in zijn leven van toch wel geluk met datgene wat hij heeft.
    “Danny, je hebt iets verschrikkelijks meegemaakt, en daar draag je nu nog de gevolgen van. Lichamelijk en geestelijk. Gelukkig heb je die aangepakt door een positieve kijk op je leven. Chapeau!”.
    En dat laatste natuurlijk ook voor Luca, die op de haar indringende wijze in taal en stijl dit interview met jou heeft neergeschreven.

  17. Heel goed van jou, Danny, om je verhaal met ons te delen en ik heb veel respect voor de openhartige wijze waarop je dat doet!

    Ik van mijn kant wil ook eerlijk zijn: de eerste keer dat ik je zag, bij een stoplicht in het centrum, ben ik erg geschrokken. Latere keren dat ik je zag vroeg ik me steeds af wat het verhaal was dat bij jou hoorde. Nu weet ik dat dus, bedankt.

  18. jan schattenkerk op

    Een levens verhaal, wat men niemand gunt, maar wel gebeurd is met Danny,,
    Geweldig Dapper hoe hij zijn leven opgepakt heeft,, Super,,
    Danny,, ik wens jou een vreedzaam leven…
    Groetjes Jan Schattenkerk…

  19. Mooi verhaal, geschreven én verteld.. Door te lezen over jouw houding en manier van leven Danny, besef ik toch weer wat meer waar het leven écht om draait!

  20. Hallo Danny, wat ben jij een bikkel zeg en het is behoorlijk heftig wat je meegemaakt hebt, en heb respect voor je dat je dit zo zegt. Ik ben je paar keer tegen gekomen maar ik vindt het echt knap van je dat je je zo opensteld over je levensverhaal.

    Ik heb ook welles naar je gekeken maar dat was niet omdat ik het vreemd vond, ik vindt het lastig om kennis te maken.

    Heb je paar keer gezien maar echt complimenten met wat je allemaal doet en typt, je bent een toffe jongen en heb heel veel respect voor je en accepteer je zoals je bent. Heel veel sterkte en geef nooit op.

    Heftig dit verhaal
    Heel veel sterkte, succes
    Blij voor je dat je naar je zin hebt

    Groeten maikel

    Mag me gerust toevoegen ik ga dit delen.

  21. Toon Boermans op

    Dit verhaal doet je weer beseffen dat we vaak heel veel willen, ons druk maken over allerlei (onbenullige) zaken, maar uiteindelijk weinig vat op de ‘loop van het leven’ hebben. Acceptatie en liefde en nederigheid zijn uiteindelijk essentiele sleutelwoorden die nodig zijn om het leven samen mooi te maken. Dank je wel, Danny, voor een inkijk in je indrukwekkende levensverhaal, de wijze waarop jij invulling geeft aan jouw leven en hoe wij een indrukwekkende levensles krijgen.. laat voor jou veel harten geopend worden waarmee onze ogen worden geopend. Een liefdevolle toekomst gewenst.

  22. Heb alleen maar veel respect en bewondering voor jou. Mensen maken soms veel (teveel) mee in hun leven. Maar jouw positieve houding, nadat je zó diep hebt gezeten, is een voorbeeld voor iedereen die denken het moeilijk te hebben.

  23. Danny. Ik heb je leren kennen bij de Venlosche Boys als een vriendelijke en sportieve jongen. Knap dat je je verhaal hebt kunnen doen. Respect, jongen !!

  24. Indringend en belangrijk verhaal, Luca. Goed en neutraal opgetekend, waardoor het nog meer aan kracht wint. Zeer onder de indruk van deze jongeman, die ik regelmatig in de stad aantref. De vragen die ik had zijn hier beantwoord. Dat is winst voor ons en voor Danny. Want met dit stuk kweek je begrip en verzoening. Pet dus af voor jouw geweldige stuk, Luca. En dank ook aan Danny, die ook mij weer een les heeft geleerd. In nederigheid vooral.

  25. Marian Munnix op

    Hoi Danny, wat heb je dat mooi geschreven. Ik ken je als een super leuke grappige (oud) collega van het verzorgingstehuis. Je hebt veel meegemaakt maar ik ben super trots op jou dat je nu je weg gevonden hebt. Ik wens je alle goeds toe. Groetjes Marian (receptie RCG)

  26. Mooi verteld en geschreven.. heb je wel eens zien lopen maar verder ken ik je niet.. diepe buiging hoe je dan toch je draai hebt gevonden… chapeau….

  27. Gedurfd vanwege je openheid. Ik zie je wel eens in de supermarkt en bij de voetbalclub. Volgende keer spreek ik je gewoon aan. Respect voor elkaar en elkaar nemen zoals we zijn. Mooi gedaan Danny!

  28. Hier word je even stil van en moet je wat wegslikken. Het leven van Danny hing aan een zijden draadje en ging bijna met hem op de loop. Nu gaat hij weer met het leven op de loop. Ik kende Danny alleen van het ‘in het voorbijgaan’.

  29. Pffff wat een heftig verhaal…en wat een bikkel die Danny! ? mensen moeten eens ophouden elkaar te veroordelen en elkaar respecteren en lief voor elkaar zijn!

Reageren