Door: Rolf Bastiaans
Een woord waarvan men mij niet zelden beschuldigd, dat ik het als stopwoord gebruik. En ik snap dat, absoluut! Maar vandaag heeft dit woord voor mij een dringendere betekenis gekregen.
Vandaag veranderen er een aantal dingen op een enorm substantiële manier, absoluut!
Vandaag verliezen een aantal kinderen hun leven door een noodlottig ongeval. Ik ben vader van 2 geweldige zonen van 8 en 11. Van wat je als papa of mama voelt na het bericht: ‘tot onze spijt moeten we u mededelen dat uw zoontje vandaag is overleden bij een ongeval op weg naar school…’ kan ik me totaal geen voorstelling maken.
Dan ben je klaar, dan eindigt het, dan stopt alles… absoluut!
Vandaag ook, zag ik een 98-jarige Engelse oorlogsveteraan op televisie. Een man die in 1944 op 23-jarige leeftijd zijn leven op het spel zette voor een volk dat hij niet kende. Een man, destijds absoluut een jongen, stapte in een zweefvliegtuig… met als doel een veilige landingsplek te creëren voor zijn kameraden die daarna moesten gaan vechten in ons land. Een Engelse jongen die op zoveel vijandelijke kogels stuitte dat zijn meerderen hem binnen 2 weken terughaalden, tegen zijn wil. Een man, absoluut geen jongen meer, die de rest van zijn leven lijdt aan een schuldgevoel, omdat hij vindt dat hij mensen verraden heeft, niet genoeg heeft geholpen, in de steek liet.
Hij was klaar, het eindigde, zijn heldendroom stopte… absoluut!
En dan in hetzelfde tv-programma… Quincy Jones, en zijn manier van muziek maken. Op gevoel, vanuit het hart, met een groep mensen, spontaan, belangeloos, voor de fucking fun of it! Hij is nog springlevend, tenminste, hij huppelt harder dan mijn oma van 97, maar is dan ook 15 jaar jonger. Maatgevend is State of independence van Donna Summer, geproduceerd door Quincy. Een geweldige guilty pleasure… ‘a time of peace, a time of joy, a time of love, when all men shall love one another, a time of grace’.
Mooie woorden, die in de vorm van zijn muziek nog steeds over de wereld sprankelen… absoluut!
Exact deze combinatie van verhalen is wat mij ertoe drijft dit te schrijven. Het om nadere verklaring gillende contrast tussen wat mensen meemaken. De een gezegend met een leven vol inspiratie, energie en muziek. De ander die vertrekt met een enorme drive om goed te doen en terugkeert met een onmenselijke, levenslange kater van schuldgevoel. En daarnaast dus het hartverscheurende verhaal van afgebroken jonge levens, levens die niet worden afgemaakt. Levens die hun betekenis echter nooit zullen verliezen.
Allemaal verhalen die wat mij betreft maar 1 boodschap in zich meedragen…
Donna en Quincy hebben de kern te pakken:
‘Yes, I do know why I’m alive, To love and be with you…
Day by day… by day… by day…’
Absoluut!
