Bakens in de mist

We wandelden langs de Maas, Hond Totó en ik. Zijn jachtinstinct was sinds kort ontwaakt, waardoor hij, met zijn neus aan de grond gedrukt, van links naar rechts over het pad stoof. De kruinen van de bomen wiegden zachtjes heen en weer, traag vallende bladeren dansten in de wind als een toneelstuk dat de cyclus van het leven en de eindigheid der dingen verzinnebeeldde. Naast het bankje waar ik was gaan zitten, trof ik een stapel achtergelaten huis-aan-huis post, week 48, aan. Ik viste er een tussenuit en las:

‘Tussen Black Friday en Cyber Monday: een week lang voordeel!’, ‘Alles voor een gezellig avondje!’, ‘Beautiful luxury deal voor een perfecte feestdagen glow!’ en ‘Tijd om te genieten: knallend het oude jaar uit en het nieuwe in!’.

Peinzend keek ik naar de prachtige afbeeldingen. Drie generaties mensen speelden de hoofdrol in deze fotoshoot: dicht op elkaar aan een tafel vol met eten, opa met kind op schoot een boekje voorlezend, opgestapelde kadootjes onder de kerstboom op de achtergrond. Ik vroeg me af hoe het leven er komende maand in werkelijkheid uit zou zien. De corona-pandemie en bijhorende lockdown had ons stevig in de greep: er waren heel veel zieke mensen, kwetsbaren die ontzien moesten worden en zorgmedewerkers die gigantisch onder druk stonden. Een grote groep mensen had hun inkomsten zien verdampen, reisbewegingen werden beperkt en zonder mondkapje kwam je nergens.

In mijn gezin waren de gevolgen van de genomen maatregelen om het virus in te dammen ook goed merkbaar. Als ik alleen al naar het studie- en schoolleven van mijn kinderen keek: Kind Een, die studeert aan de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam, mocht twee mensen kiezen om een voorstelling bij te wonen. Kind Twee studeerde afgelopen zomer vrij geruisloos af aan de Nederlandse Musicalacademie. Ook zij mocht twee mensen kiezen die bij de laatste presentatie zouden zijn. Wie kies je dan, als je zo’n groot gezins- en vriendenleven hebt? En hoe voorkom je dat je anderen teleurstelt of met een gevoel achterlaat dat ze niet belangrijk genoeg zijn?

Voor Kind Drie en Kind Vier, vijfdejaars en derdejaars aan de Vooropleiding Musical van het Valuascollege in Venlo, was er helemaal niets meer te kiezen. Ze zagen de voorstelling waar ze een jaar voor hadden gerepeteerd volledig in het water vallen. En Kind Vijf, die deel uitmaakt van een dans selectiegroep mocht ook geen podium meer betreden. Hoe ga je als jongere om met al die teleurstellingen? Met de veranderingen die er zijn in het onderwijs, in het omgaan met vrienden? Met het verdriet over hun opa en oma die ze al maanden niet meer hadden gezien? Hoe ga je als gezin om met een leven dat zo aan banden wordt gelegd? En: hoe houd je je als individu staande in een maatschappij waarin zo ontstellend veel gebeurt?

Er is boosheid over alles, commentaar op iedereen en onnavolgbaar veel negativiteit in het dagelijkse nieuws. Van afgehakte hoofden in Frankrijk tot rellen rondom de sidekicks van Sinterklaas, hier in Venlo. Van alle tumult rondom de uitspraak in de zaak Nicky Verstappen tot de ‘boedelscheiding’ van Baudet en consorten. Het liefst wilde ik dat de wereld even stopte met draaien en tot stilstand werd gebracht, zodat er rust kwam.

Hond Totó trok aan de riem, en haalde me uit deze gedachtenstorm. Ik keek naar de verlatenheid van een hoge, koude hemel, waar tientallen stipjes samentrokken: de vogels gingen vertrekken. De zon blies een laatste ademtocht boven de rivier voordat het licht tot stilstand kwam en in het water leek uit te doven. Grijze sluiers wind verhulden het zicht, in de verte zag ik de lichtjes van de brug, de wachters van Tahiri doemden op uit de mist, als bakens in de donkerte. In deze dagen miste ik Vriend Aigle, waar ik twee jaar geleden afscheid van had genomen, meer dan ooit. ‘Houd me dicht tegen je aan, waar je ook bent’, fluisterde ik. Hond Totó gaf een duwtje tegen mijn been.

Als alles anders is dan hoe het ooit was, dan kun je het beste je verwachtingen beteugelen. Relativeer het, en vergeet niet: het mooie van de tijd is dat hij doorgaat, en zo verdwijnen ook zorgen, verdriet en pijn in een terloopse verte. Ze worden vanzelf weer klein, en maak dan de liefde groots. Houd de paar mensen die je wél om je heen zijn, stevig vast. Wees een baken in de mist, voor ieder die het zicht dreigt te verliezen.

Laten we zacht zijn voor elkaar.