Crisissen komen en gaan. Aan de lopende band. Ze zijn er in diverse soorten en maten, de ene wat ernstiger dan de andere. Zo kun je de identiteitscrisis van mijn schoonmoeders kat niet vergelijken met de coronacrisis. Die laatste is namelijk niet voor de poes.
Ook wordt er niet over iedere crisis evenveel geschreven en gesproken. Het mislukte huwelijk van de halfzus van je kapper is nu eenmaal minder interessant dan de tulpenmanie, en die ene keer dat je zat te poepen en het wc-papier werkelijk op was vergeet je makkelijker dan een wereldoorlog, zelfs wanneer je die niet zelf hebt meegemaakt.
Tot nu toe heb ik niets vreemds verteld, maar dat ga ik wel doen: er is een crisis die ooit begon en nooit meer ophield. Het is er juist een die enorme impact heeft op alles wat ons lief is, maar je hoort er nooit iets over. Dat is gek en verandert nu. Laat mij de klokkenluider dan maar zijn, het werd tijd ook.
Al zo’n 400 miljoen jaar geleden begon de ellende: achtpotige demonen namen bezit van de wereld. De spinnencrisis was en is nog steeds ontzettend verschrikkelijk, en zal dat zonder rigoureus ingrijpen blijven. Dat mogen we onszelf en toekomstige generaties natuurlijk niet aandoen.
De rotzakken zaaien angst onder de bevolking, zoveel is zeker en ook nog wel bekend. Dat alleen zou genoeg moeten zijn om definitief van ze af te willen, maar wat bijna niemand weet is dat ze ook verantwoordelijk zijn voor heel veel ander leed. Zo was het bijvoorbeeld een bijzonder smerig en harig exemplaar dat in 1978 op de paal kroop en ervoor zorgde dat de bal niet in het doel kon ketsen. Rensenbrink zelf heeft dat nooit begrepen en Theo kon het van een afstandje niet zien.
Of de Rijksdagbrand wel of niet door Van der Lubbe gesticht werd is een onzinnige discussie: ik kan u gerust melden dat het een spin was. Om zo’n groot gebouw vlam te laten vatten moet je vier lucifers tegelijk kunnen aansteken, zie daar het bewijs. En de gevolgen van dit akkefietje waren niet gering, hetgeen ongeveer de definitie van een understatement is.
Zo valt er een schier eindeloze lijst van uitermate vervelende problemen op te stellen die deze kleine maar veel te grote monsters op hun kerfstok hebben. Het uitsterven van de mammoet, het gat in de ozonlaag, de ondergang van Atlantis, en ga zo maar door. Alle zware aardbevingen, maar ook de lichte, het smelten van de ijskappen, dat er tegenwoordig cafés zijn waar niet gerookt mag worden en geen alcohol wordt geschonken, het is allemaal de schuld van dat duivelse ongedierte.
Waarschijnlijk gelooft u me niet, maar toch is het waar. Ooit komt het moment dat er een stokje gestoken wordt voor meer naderend onheil. Simpelweg door die misselijke achtvoeters te laten verdwijnen. Weg ermee, voor eens en altijd.
Hoe? Dat laat ik graag over aan een internationaal te vormen crisisteam, met veel kennis van zaken en weinig affiniteit met krioelende valse schepsels. In de hoop dat nog mee te maken lever ik voorlopig in mijn eentje strijd, met mijn ‘elektrische tennisracket’ als voornaamste wapen. Weinig effectief, maar vervuld van trots. Kleine beetjes helpen toch ook, en het terechte applaus dat nu de zorgverleners toekomt zal op een dag voor mij klinken.
