“De frietjes doorbakken, alstublieft.”
“Ja.”
“Ook weer niet te lang, maar vooral niet te kort. Dat ze gewoon lekker krokant en goudbruin zijn.”
“Ja.”
“Super.”
Hoe hard de klap dan aankomt wanneer je, eenmaal thuis, een berg bleke, slappe, net niet gare friet op je bord aantreft, valt moeilijk te omschrijven. Er zijn ergere dingen in de wereld, maar niet veel.
Het is nog het beste te vergelijken met ernstig liefdesverdriet, dat zich weliswaar kort maar zéér krachtig manifesteert. Ik zal er dan ook geen doekjes om winden: ik hou van friet.
Als het zo hopeloos misgaat doet dat pijn. Het snijdt dwars door je ziel. Iedere keer opnieuw. En beetje bij beetje verlies je steeds meer vertrouwen in frietkramen. Ze zijn ook allemaal hetzelfde.
Er moet dus iets gebeuren. Genoeg is genoeg. Ik heb hem lang buiten de deur weten te houden, maar de rek is er nu toch echt uit. Hij gaat er komen.
Voorbij zijn de tijden van de vergeten mee te geven kroketten, lekkende bakjes satesaus en laf gebakken friet waarvoor Suske en Wiske terecht hun neus zouden ophalen.
Aan dit besluit kleven risico’s. Zonder meer. Uit ervaring weet ik dat een frietpan over magische krachten beschikt. Hij praat tegen je. Fluistert allemaal lieve dingetjes in je oor. Dat je toe bent aan een snack, en zo. Flirten op hoog niveau. Hoe verweer je je tegen die verleidingskracht?
We gaan het zien.
Omdat friet bakken een kunst is, die de gemiddelde frietkraam anno nu niet meer beheerst, ga ik mij verdiepen in de materie. Aardappelsoort, dikte van de zelf te snijden frietjes, een of twee keer voorbakken, ideale temperaturen en de beste olie. Alles wat erbij komt kijken om mijn opgelopen trauma te verwerken. Geen half werk.
Mocht iemand van jullie goede tips hebben om me op weg te helpen, dan hoor ik ze natuurlijk graag. Maar bespaar me de verhalen over enkel- of meervoudig onverzadigde vetten, oxidatieve schade of vetzuurgehaltes. Het gaat me puur en alleen om de smaak. Als ik zou willen voorkomen dat mijn kransslagader dichtslibt, dan at ik wel een glutenvrije cracker met een plak zoutloze biologische kaas erop. Jij liever dan ik.
Tijd voor actie. Geen woorden maar daden. Dus ik ga zometeen op pad. Onderweg naar een beter leven. Veel heb ik daar gelukkig niet voor nodig: een pan, olie, aardappels, zout en een pot Venlose mayonaise. En ik beloof bij dezen dat ik het onder de knie zal krijgen. Een telefoontje van Gordon Ramsay, waarin hij míj vraagt om het recept, is het einddoel. Zodra hij gebeld heeft laat ik het jullie weten, want de mooiste dingen in het leven hou je natuurlijk niet voor jezelf.
