“Heb je wel eens paardgereden?”, vroeg zij.
De laatste en enige keer dat ik op de rug van een paard –nou ja, pony– had gezeten was op schoolkamp met groep 8. Het kleine bejaarde beestje liep toen plichtmatig een rondje door zijn zandbak, met mij bovenop zijn uitgebluste lijfje. Niks aan de hand.
“Ja, zeker wel”, zei ik.
“Heb je zin om zaterdag mee te gaan paardrijden?”
Een jaar of 23 was ik. Klaar met school en net begonnen aan mijn eerste echte baan. Zij was mijn collega, ongeveer even oud, redelijk leuk en bloedmooi. De ontstane situatie leek mij een gunstige.
“Ja, cool.”
De rest van de week hield ik me bezig met nóg verliefder worden en me verheugen op een sportief dagje in het bos dat wellicht romantisch zou eindigen. Stipt op tijd werd ik opgehaald, die zaterdagochtend, en niet veel later stonden we voor de grote statige deuren van een stal te wachten op onze huurpaarden. Nooit eerder had ik voet gezet in een manege – een zekere spanning begon zich van mij meester te maken.
Het feitelijke kantelpunt in dit verhaal vond hooguit een paar minuten later plaats: het type paard waarmee de verhuurster naar buiten kwam lopen had ik alleen nog maar op televisie gezien. Zijn verschijning was ronduit overdonderend. Dít was het moment om in te grijpen. Dít was het moment om te zeggen: ‘Het lijkt me allemaal niet zo’n goed idee, toch.’
“Wow, die is gaaf”, zei ik.
Daar zat ik dan. In het zadel. Al bijna volledig verstijfd van angst knikte ik geforceerd glimlachend naar mijn potentiële bruid, ten teken dat we maar eens moesten gaan. Ze klakte opzwepend met haar tong waardoor ook míjn paard begon te lopen en ik –verrast door het verbluffend sterke lijf tussen mijn benen– snel probeerde mee te deinen in zijn ritme. Dat mislukte. De nare pijn die zich vanuit mijn edele delen een weg door mijn onderlijf omhoog baande deed me de das om. Ik had nergens meer controle over, laat staan over het paard.
En dat moet het beestje gemerkt hebben. Ze voelen dingen heel goed aan heb ik mij laten vertellen door een goede vriendin. Nog voor we het hek uit waren was hij al aan het draven, maar één enkele blik op het bospad was voor de volbloed reden genoeg om direct op te schakelen naar de allerhoogste versnelling. Tijd om eens flink stoom af te blazen, moet hij gedacht hebben, en die kluns op mijn rug gaat me niet tegenhouden.
“Huuu! Huuuuu!”, schreeuwde ik.
Binnen de kortste keren had ik de teugels letterlijk niet meer in handen en zat er niks anders op dan in blinde paniek naar zijn manen te grijpen. Mijn stuurmanskunsten kwamen daardoor niet heel veel beter tot hun recht, en precies op het moment dat tot me doordrong dat ik een zekere dood tegemoet galoppeerde arriveerde mijn volledig losgeslagen ros bij een T-splitsing. Zonder zijn knipperlicht aan te zetten koos hij voor rechtsaf en besloot hij de haakse bocht als een motorcoureur te nemen: op volle snelheid, plat op de zij.
Omdat mijn linkervoet in de stijgbeugel bleef haken hing ik na het afslaan aan zijn zijkant, en ontweek ik –met volledig verkrampte handen die laatste strohalmen dachten vast te hebben en met mijn been op het punt van breken– op volle snelheid laaghangende takken, alsof mijn leven ervan afhing. Niet alsof, trouwens. Mijn leven híng ervan af.
“Huuuuuuu!! Huuuuu!!”
De genade kwam pas een paar honderd meter verderop. Daar waar het bospad ophield. Godzijdank had meneer niet voor linksaf gekozen. Vraag me niet hoe het gelukt is, de overlevingsdrang van een mens is blijkbaar groot, maar ik wist mijn voet te bevrijden uit de tot dan toe levensreddende klem van het zadel. Gedesoriënteerd, in grote verwarring en volslagen buiten adem liet ik zijn nekharen gaan.
“Gaat het?”, vroeg ze – flink geschrokken.
“Absoluut”, piepte ik – zelfs mijn stembanden waren verzuurd.
Hoe ik de meer dan energieke viervoeter daarna heb weten in te leveren, kan ik me niet herinneren. Haar glunderende ‘Als ik dit aan mijn vriend vertel’ daarentegen, maar al te goed.
