8 augustus 2009

Ik zag mijn leven voorbij gaan

Woordenvolle dromen

Dichterbij de stilte 

Wolkenloze woorden

In alle vroegte lag ik in het voorportaal van de OK te wachten op Professor G. en zijn team. Aan dit moment, de operatie waarbij de tumor in mijn hoofd zou worden verwijderd, waren maanden van voorbereiding vooraf gegaan. De scan had uitgewezen dat de behandeling met tumorremmers geen enkel effect had gehad. Opereren was de enige overgebleven optie, dus was ik met Professor G. in onderhandeling gegaan over mijn leven. 

Arrogantie is de grootste sta-in-de-weg voor een arts van zijn kaliber, en deze man had daar absoluut geen last van. Hij had me duidelijk uitgelegd wat me te wachten stond, de operatie kende een scala aan risico’s. Professor G. wist dat ik alleen voor vijf kinderen zorgde. Hij had twee weken uitgetrokken om een team van specialisten samen te stellen, in die tijd mocht ik naar huis om mijn zaakjes goed te regelen voor het geval het slecht af zou lopen. 

Het was het begin van een tijdperk waarin ik ingrijpende beslissingen moest nemen. Niet alleen over mijn eigen leven, maar ook over het leven van de kinderen die op dat moment twaalf, negen, zes, drie en drie jaar oud waren. In de weken thuis liet ik de notaris mijn testament opmaken en met de mensen om me heen sprak ik alles goed door. De kinderen legde ik zo eenvoudig mogelijk uit wat er te gebeuren stond (Er zit een pepernoot in mama’s hoofd en de dokter gaat die eruit knutselen). Ik onderhandelde ook met de hemel, beloofde God van alles en nog wat, zo wanhopig graag wilde ik blijven leven. Het moment dat ik naar het ziekenhuis vertrok en afscheid nam van mijn liefste kinderen was hartverscheurend.

En nu was het bijna zover. Het geroezemoes om me heen maakte me slaperig, ik keek naar het zonlicht dat door de ramen viel. De bijna serene rust werd abrupt verstoord toen er met vliegende vaart een bed naar binnen werd gereden waar een man op lag die met zijn hoofd in een machine terecht was gekomen. Dat fluisterde een verpleegkundige, die was toegesneld nadat ze mijn onthutste blik had gezien, zachtjes in mijn oor. Mijn leven werd in één klap in perspectief gezet: ik besefte dat er veel in het leven is dat je zelf niet in de hand hebt. ’s Ochtends ga je fluitend naar je werk en niet veel later lig je met een uit elkaar gerukt hoofd op een operatiebed, niet eens meer in staat om iets te regelen voor je allerliefsten, laat staan dat je afscheid van ze kunt nemen. Door dat moment kwam ik in een gevoel van berusting terecht, ik accepteerde het lot van mijn eigen leven volledig, hier en nu, wat er ook mocht komen.

Of niet meer.

8 augustus 2019

Pril zonlicht schijnt op mijn gezicht, het gefluit van de vogels nauwelijks hoorbaar. Terwijl ik langzaam ontwaak, dringt het ergens in het verste hoekje van mijn gedachten langzaam tot me door: het is een bijzondere dag vandaag. Tien jaren later nu. 

Ik overleefde de operatie én de talloze behandelingen, operaties en ziekenhuisopnames die ik voor mijn kiezen kreeg. In de wandelgangen kreeg ik de bijnaam ‘Million Dollar Babe’, vanwege het peperdure behandeltraject dat ik onderging. Drie keer was ik bijna in de hemel. En drie keer kwam ik weer terug naar de aarde. Door alles wat ik meemaakte, zette ik niet alleen mijn leven in perspectief, maar ook mezelf. Ik kwam erachter waar mijn veerkracht lag, en mijn breekpunt. Als ik in een ziekenhuis lag, aan de andere kant van het land, ver weg van mijn familie en vrienden, voelde ik me ontstellend alleen. Toch zorgden dat soort momenten er ook voor dat ik steeds dichter tot mezelf kwam.

De wereld is vol mensen die van mening zijn dat je door louter positief te denken, ziekte, ellende en andere ongemakken kunt laten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Meestal vertellen deze mensen dit onder het slaken van allerlei inspirerende quotes. Op het hoogtepunt van het dieptepunt van mijn ziekte wist iemand met een sik en hippe knot me te vertellen ‘dat als hem overkwam wat mij was overkomen, hij nooit aan een dergelijke behandeling zou beginnen, maar met de kracht van zijn gedachten en een homeopatisch druppeltje alles zou oplossen’. In gedachten scheerde ik een hap uit zijn sik, knipte zijn hippe knot er in één beweging af en dacht bij mezelf: ‘Ga jij maar lekker terug naar je paddenstoel waar je kaboutervrouwtje op je zit te wachten met een kopje zelfgemaakte eikeltjesthee’. Ik geef toe: af en toe heb ik een heel lelijk karakter.

In de loop der jaren had ik geleerd om op zo’n moment een gepast zwijgen te handhaven. Hem vertellen dat er externe factoren en obstakels zijn die het succes van een behandeling in de weg staan, had geen zin. Want als we alle ziekte en ellende konden oplossen door met z’n allen zijn ‘Om Manipadmé hum’, de bekende boeddhistische mantra te prevelen, waarom gingen mijn vrienden dan dood aan kanker? En ik niet? Nog geen jaar geleden stond in een ziekenhuisverslag te lezen dat ik een ‘cachectische vrouw aan de sondevoeding met een morfinedosering van een terminale kankerpatient’ was. Cachectisch betekent ‘uitgemergeld, uitgeteerd’. Goed, ik was zo ontstellend mager dat ik de xxs-topjes van de jongste kinderen droeg, maar uitgeleefd was ik nog lang niet. Vandaag de dag ben ik van de sondevoeding en de morfine af, zestien kilogram bijgekomen en op de laatste scan was geen enkele kwaadaardigheid te zien. 

Als je het woord ‘kankeren’ uit elkaar haalt, staat er ‘kan keren’. Het leven zit vol momenten waarop iets kan keren: een relatie die beëindigd wordt, een baan die je kwijtraakt, de ziekte of dood van een geliefde of jezelf. Op het moment dat het je overkomt, weet je wat je te doen staat. Ik kies ervoor te lachen en te huilen tegelijk, zo houd ik de soms ondraaglijke lichtheid van mijn bestaan in perspectief met mijn leven.

Met stille vleugels is de nacht vertrokken

De ochtendschemering weerkaatst

Op de drempel tussen hemel en aarde

Zeil ik in een droom op zilverwitte wolkjes

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Luca van Wersch (1967) is niet onder één noemer te vangen. In 1992 kwam ze in Venlo terecht om films te maken. Ze gaf kookles, maakte danschoreografieën en schreef het boek 'Duizend Lijntjes in mijn hoofd', waarin ze fotografie en tekst op een poëtische manier verpakt. In 2008 werd er een tumor in haar hoofd ontdekt. Over alle ervaringen rondom ziek zijn schreef ze blogs voor Media Groep Limburg.

7 reacties

  1. Prachtig omschreven en gekmakend, die hippe linksomgedraaide types! Helaas maak ik het van dichtbij mee door een dierbare in een soortgelijke situstie. Wat hoopvol dat je er over 10 jaar nog bent. Dat geeft mij moed! Dank daarvoor.

  2. Dagmar Lanting op

    Jeetje Luca wat een heftig verhaal.. Ik heb het verhaal gelezen met tranen in mijn ogen. Zo mooi, zo dapper. Echt, ik heb zoveel respect voor jou & voor alles wat je doet. Dat terwijl ik je nog niet eens zo lang ken. Ik hou echt van jou & al je dochters. Jeetje wat mooi.

  3. Tja lieve schat wat is hier nou op te zeggen, het geluk was aan je zijde of dat nou in de vorm van God was of engeltjes op je schouders weet ik niet, ik geloof zelf in jou kracht en rust om te overleven voor die engeltjes die je thuis hebt hebben je hier gehouden..

    En zo’n man met een sik moet optieven en met een wortel in zn reet en ui onder zn ballen drie keer om de molen lopen om eeuwig door te kunnen zweefteven?

    Ik hou van je..

    • Beste Luca,

      Sinds kort sporten we samen. Je bent een prachtige vrouw met heel veel positieve energie.
      Ik heb net samen met mijn vriendin en met jou staan praten. Wat fijn dat ik je nu iets beter heb mogen leren kennen. Ongelofelijk wat je allemaal hebt doorstaan. Geniet van alle dingen om je heen. En mogen wij genieten van jou!

      Groetjes Azize☀️

Reageren