Vraag Kind Een tot en met Vijf iets over ‘Mama’s motoriek’ en gniffelend zullen ze hun iPhone tevoorschijn halen, waarop talloze filmpjes staan die hiermee te maken hebben. Kort gezegd: iets in de oog-hand coördinatie, in combinatie met het kortetermijngeheugen gaat niet helemaal goed bij mij. In de Top Tien van rampzalige activiteiten op dit gebied staat ‘Kerstkado 2008’ met stip bovenaan. 

Ze hadden dat jaar een prachtig zilveren kettinkje gekregen en dat moest uit de verpakking losgeknipt worden. In plaats van de verpakking knipte ik het fragiele kettinkje door. Met open mond keken de kinderen toe, de jongste begon te huilen. ‘Helemaal kapodemaad’, zei ze tussen de snikken door. Ik liet me echter niet kennen en begon aan de volgende verpakking. Ook hier ging het mis. Terwijl de kinderen door elkaar schreeuwden dat ze het ‘selluf wilden doen’ ging ik als een razende tekeer en had binnen een paar minuten alle kettinkjes verknipt. Daags na kerst stond ik in de winkel met de restanten van hun juwelen. De eigenaar keek me verbijsterd aan en dacht dat ik het hele verhaal verzon. Hoofdschuddend werden nieuwe kettinkjes meegegeven, op voorwaarde dat de kinderen ze zelf uit de verpakking zouden halen. En zo geschiedde.

Nu was het bijna elf jaar later, een koude, winterse dag. De namiddagschemer deed zijn intrede in het huis, die typische schemering waarin het licht zich nog even laat zien om dan razendsnel plaats te maken voor een duisternis die tot de volgende ochtend duurt. Komt er ooit weer een einde aan de winter, vroeg ik mezelf af. De laatste jaren merkte ik dat deze donkere periode een sombere stemming bij me teweeg bracht. ‘Het heerst’, zou Moeder zeggen, want ik was blijkbaar niet de enige die in de winterse tijd door moedeloosheid overvallen werd. 

Ik besloot het huis in kerstsfeer te brengen, want van die lichtjes overal zou ik vanzelf opvrolijken, toch? De boom stond al in het midden van de woonkamer klaar om opgetuigd te worden, de dozen met kerstspullen ernaast. Een uur later had ik de guirlandes met verlichting uit elkaar gehaald en de helft van de lampjes bleek kapot. IJverig ging ik aan de slag: de kapotte lampjes knipte ik simpelweg uit de slingers, de goede lampjes haalde ik netjes uit elkaar en reeg ik opnieuw erdoorheen. Weer een uur later drapeerde ik met een triomfantelijke blik de guirlandes met verlichting over de vensterbanken en stak de stekker in het stopcontact. 

Er. Gebeurde. Helemaal. Niets. 

Al snel drong tot me door dat ik de goede lampjes kapot had geknipt en de kapotte lampjes door de guirlandes had geregen. Ik tuigde de kerstboom af door er een flinke schop tegenaan te geven en woest grommend zette ik hem in de hoek. De helft van de glazen kerstballen die ik erin had gehangen, viel stuk op de grond.

Inmiddels was Kind Vier thuisgekomen en had zich snel uit de voeten gemaakt toen ze het slagveld in de woonkamer zag, een envelop van Viecuri Venlo op tafel achterlatend. Briesend scheurde ik deze open, en mijn humeur klaarde ogenblikkelijk op. Het was de vragenlijst voor het volgende MRI-onderzoek, voor mij de perfecte troost bij kleine frustraties. Ik knap er namelijk ontzettend van op om deze lijsten in te vullen. Want op vragen als:

‘Heeft u een pacemaker, ICD, neurostimulator, ventrikeldrain, clips, stents, cochleair implantaat, magneetjes in de kaak, tissue expander, medicijnpomp, BAHA met magnetische bevestiging of metaalsplinters?’

kon ik elke keer ‘nee’ aankruisen. Zachtjes neuriënd ging ik naar de volgende reeks vragen.

‘Heeft u een Fentanyl pleister, metalen clips op de bloedvaten in het hoofd, een nieuwe hartklep, gehoorbeentjes protheses, botbreuken die gefixeerd zijn met schroeven of andere metalen voorwerpen in uw lichaam?’

Ook hierop was mijn volmondige antwoord ‘Nee!’

Bijna juichend maakte ik de vragenlijst af:

‘Heeft u piercings, neusringen, tatoeages, permanente make-up, bent u zwanger of heeft u last van claustrofobie?’

‘Nee, nee en nog eens nee!’

Nou, dan was er eigenlijk toch niet zoveel aan de hand? 

Intussen was het pikdonker geworden in huis, alleen het licht van de straatlantaarn scheen door de woonkamer naar binnen. De guirlandes lagen troosteloos op de vensterbanken. De Franse uitdrukking ‘Il n’y a pas la lumière à tous les étages’ schoot door mijn hoofd, en ik lachte zachtjes in mezelf. Letterlijk betekent dit dat het donker is, ‘er geen licht is op alle verdiepingen’. De Fransen bedoelen hier echter mee dat iemand (prettig) gestoord is.

Of je nou goede verlichting hebt of kapotte kerstlampjes, ik heb een wens voor iedereen, in deze donkere tijd waarin de zwaarte van het leven soms de overhand neemt en het licht niet altijd zichtbaar is: 

Stel, voor zover het in je macht ligt,
alles in het werk,
om met alle mensen in vrede te leven.

Wees je eigen Licht

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Luca van Wersch (1967) is niet onder één noemer te vangen. In 1992 kwam ze in Venlo terecht om films te maken. Ze gaf kookles, maakte danschoreografieën en schreef het boek 'Duizend Lijntjes in mijn hoofd', waarin ze fotografie en tekst op een poëtische manier verpakt. In 2008 werd er een tumor in haar hoofd ontdekt. Over alle ervaringen rondom ziek zijn schreef ze blogs voor Media Groep Limburg.

5 reacties

  1. Steeds als ik iederkeer weer wat nieuws lees over jou Luca denk ik er steeds weer eraan wat je een sterke jonge vrouw weer bent iedere dag ga je ervoor om alles eruit te halen wat je kan zorgdragen voor je 5 mooie meisjes je inzetten voor je vrienden(dinnen) en zelf weinig tijd voor je zelf nemen ??? hoe je dat steeds weer doet is voor veel een raadsel je weet dat ik je altijd zeg doe rustig aan en denk aan jou zelf lieverd je leeft maar eenmaal

  2. Leon Clabbers op

    Weer een prachtig verhaal, bedankt Luca. We wensen je ook heel fijne, hopelijk heel lichte Kerstdagen en een prachtig begin van 2020…

Reageren