Sirenes in de verte

Fluitend zette ik mijn fiets op slot in de stalling van VieCuri Venlo, ik was in een goed humeur. Nu ben ik sowieso opgewekt van aard, maar vandaag was mijn stemming bijzonder goed. Twee weken geleden had Dokter H. verteld dat er op een nucleaire scan ‘iets was aangekleurd achter de schildklier’. Na de eerste schrik was er opluchting, het zou zomaar kunnen dat de bron van alle kwaad na vijf jaar eindelijk gevonden was. Op een nucleaire scan kleurt namelijk alleen kwaadaardig weefsel aan. Wat het precies was kon ze niet goed duiden en daarom had ze na overleg met de radioloog een nieuwe scan van het halsgebied aangevraagd, en deze uitslag gingen we nu bespreken. Jubelend liep ik via de hoofdingang naar binnen, zelfs de vlaggen hingen uit! In de wachtkamer haalde ik een kopje koffie, want het zou wel eens een lang gesprek kunnen worden. 

In de spreekkamer van Dokter H. aangekomen zette ik de beker koffie op tafel neer en legde mijn rode ziekenhuisschrift er zorgvuldig naast. Na twaalf jaar ziek zijn puilde het uit van aantekeningen, kopieën van uitslagen, vragen over behandelingen en operaties. Voor deze afspraak had ik wat notities gemaakt over wat er mogelijk gevonden was en wat daar aan te doen zou zijn. Mijn innerlijke hoop had ik regelrecht ingezet op een goed behandelplan, waarbij ik alles zou willen ondergaan om maar beter te worden. Want stel je toch eens voor dat er met een goede behandeling eindelijk een einde zou komen aan dit jarenlange ziektebeeld? In gedachten had ik mezelf al een beetje beter gedroomd tegen de tijd dat ik met de kinderen, in de zomer van 2020, weer naar Vlieland zou gaan. 

Dokter H. nam tegenover mij plaats en begon te praten. Door de jaren heen heb ik zoveel geleerd op medisch gebied dat ik een wandelende medische encyclopedie geworden ben en toen ze haar mond opendeed en het woord LIPOMEN eruit viel, zag ik het als een baksteen op de grond vallen en mijn zorgvuldig opgebouwde Vlieland-droom aan diggelen gaan.

Een vetbult?

Verbijsterd keek ik haar aan. Een vetbult in de schildklier die aankleurt op een nucleaire scan? Hoe dan? Het antwoord deed er op dat moment niet meer toe, zulke onverklaarbare dingen gebeuren nu eenmaal. Mijn schrift verdween ongeopend in de tas, de beker koffie kieperde ik om in een van de prachtige planten in de hal van VieCuri. Feit was dat ik een illusie armer huiswaarts keerde en wederom geen enkel zicht had op verbetering van mijn ziekteproces.

Mopperdemopperdemopperdemopperdemop.

Bingewatchen was dé oplossing. Ik kroop op de bank, zette Netflix aan en verloor mijn hart drie dagen lang aan een Australische acteur. Als de gedachte ‘hoe nu verder?’ de kop op stak, maakte mijn beste vriend Tony C, die naast me lag op de bank, daar onmiddellijk een einde aan. Tot diepzinnige gesprekken kwam ik in die dagen niet. Als de kinderen om eten vroegen, dan mompelde ik dat ze maar frietjes moesten gaan stelen bij La Bamba, of Tien Variaties op een boterham maken. Ergens in de tweede nacht van mijn Netflixmarathon tuurde ik naar het kristallen glas dat voor me stond en vroeg me af of je een vinger wodka nu horizontaal of verticaal moest meten. Hond Totó bleef als trouwe dienaar naast me liggen, terwijl ik allengs toch wel een wat muffe geur begon te verspreiden. 

Vroeg in de ochtend werd ik wakker van sirenes in de verte. Politie, ambulance, brandweer, ze reden ergens door de stad, het geluid kwam steeds dichterbij en maakte me in één klap wakker. Ze waren op weg naar een ongeluk, een brand, een uit de hand gelopen ruzie. Het leven van iemand of meerdere mensen stond misschien wel op het spel en kon zomaar afgelopen zijn. Ik stond op, deed de ramen open om frisse lucht naar binnen te laten. De lucht was ijl, alsof hij elk moment kon breken. 

Breekbaar. 

De lucht is van ons.

In een minuscule fractie van een seconde, die minder dan een halve ademhaling duurde wist ik het weer. Het volle besef drong tot me door. 

Mijn leven is nu.

Het is.