Eens in de zoveel tijd laait de discussie op over de vraag of we eigenlijk nog wel naar plaatjes van stoute artiesten zouden moeten luisteren. Want foei foei, wat spoken de sterren allemaal uit in hun vrije tijd? Het is vaak niet zo best als je de krant moet geloven. 

Ik heb net keihard Billie Jean opgezet, en dat baslijntje klinkt nog nét zo lekker als in 1983, maak je daar geen zorgen over. Hooguit is het zeer aanstekelijke ‘And mother always told me, be careful of who you love. And be careful of what you do, ‘cause the lie becomes the truth… Hee-hee-eeh!’ in een ander daglicht komen te staan. Maar dat neemt niet weg dat ik liever naar Michael Jackson luister dan naar een moraalridder.

Want waar ligt de grens? Wanneer is het wel of niet erg genoeg? Zou ik De bom niet meer uit mijn speakers mogen laten knallen als bekend werd dat Henny Vrienten wel eens een gevulde koek steelt bij het tankstation? Toch maar beter niet meer luisteren naar Don’t speak als je wist dat Gwen Stefani de parkeermeter niet op tijd heeft bijgevuld? 

Er is bovendien sprake van enige willekeur bij onze boycottertjes. Je hoort ze niet mokken als Jimmy Page zijn solo speelt op Stairway to Heaven, nog altijd de nummer vier in de top 2000, terwijl hij destijds toch echt op het punt stond om de veertienjarige Lori Mattix te laten ontvoeren en afleveren in zijn hotelkamer. Dat soort geintjes vallen tegenwoordig wat minder in de smaak, R. Kelly kan je daar vast meer over vertellen.

Soms lost het probleem zichzelf op, want om Habiba nooit meer te willen horen, hoeft Boef helemaal niemand een kech te noemen. Dat gaat gewoon vanzelf. En dat niet alleen, vaak zou je hópen dat artiesten iets op hun kerfstok hebben. Maan wordt ineens heel wat interessanter als blijkt dat ze al jaren aan het hoofd staat van een bende struikrovers. Je zou dan misschien wel een liedje van d’r willen opzetten.

Zeker, er zijn popsterren die het bont maken, te bont wellicht, hetgeen vooral aantoont dat het net mensen zijn. Je hoeft ze dan ook niet bij je op de koffie te vragen. Maar om nou niet meer naar hun muziek te luisteren? De keuze is aan jezelf, natuurlijk, maar er blijft minder over dan je denkt als je het laat afhangen van wat ze thuis zoal doen.

In ieder geval ben ik blij dat Proud Mary nog wel gedraaid wordt, ook al weten we dat Ike Turner bepaald geen lieverdje was. The Rolling Stones en U2 zijn notoire belastingontduikers, maar om Sympathy for the Devil en Sunday Bloody Sunday daarom te negeren? Dat wordt echt een beetje lastig.

‘This one is bleeding out of his ass… Get me another one!’ gilde Freddy Mercury ooit, terwijl hij een groupie uit zijn kleedkamer flikkerde. Niet al te charmant van onze Fred, en toch zou ik iedereen willen aanraden eens goed naar Another One Bites the Dust te luisteren. Het is de moeite meer dan waard.

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Mikel Buwalda (1974) is fotograaf, tekstschrijver voor en eigenaar van Krag.nu. Als freelance fotograaf werkt hij voor zowel zakelijke als particuliere opdrachtgevers (gespecialiseerd in portretten en documentairestijl). Daarnaast maakt hij eigen fotografisch werk en gaat hij geregeld op pad als trainingsacteur voor diverse bedrijven.

Reageren