Ik heb veel waardering voor professor Barabas. Al in de vorige eeuw, in 1952 om precies te zijn, bouwde hij een teletijdmachine. Zeker voor die tijd nogal een prestatie. En hoewel het apparaat nog wel eens kuren heeft –vraag maar aan Lambik– kun je er toch veel plezier mee beleven.
Zo zou je kunnen uitproberen wat er gebeurt als je een Brontosaurus loslaat op het Nolensplein, op zaterdagochtend, of zien hoe de mensen reageren als je bij de officiële presentatie van de T-Ford aan komt rijden in een Audi RS5.
Het moet begin jaren 80 geweest zijn dat mijn vader mij en m’n broers meenam naar de bioscoop. Hij zei dat-ie het vermoeden had dat The Final Countdown mij wel eens kon aanspreken. Tja, hoe erg gelijk kan iemand hebben? In deze film reist het Amerikaanse vliegdekschip USS Nimitz óók door de tijd, maar in dit geval kwam dat door een onverklaarbare storm. Maakt allemaal geen verschil, het resultaat telt.
Want laat het nou toevallig nét 6 december 1941 zijn, slechts een etmaal voor de verrassingsaanval van de Japanners op Pearl Harbor. Koren op de molen van een jongetje van ongeveer zeven. De angstige verbazing op de gezichten van de piloten in hun Zero’s staat nog op mijn netvlies gebrand. Die hadden nog nooit een straaljager gezien, laat staan een F-14 Tomcat. Mijn fascinatie voor tijdreizen moet die middag ontstaan zijn.
Terug in de tijd is de beste keuze. Dan trek je bijna altijd aan het langste eind, namelijk. Zeker als er een vliegdekschip of andere spulletjes mee mogen. Zo kent bijvoorbeeld iedereen het trucje met de uitslagenlijstjes en Lottogetalletjes. Slapend rijk worden en tegelijkertijd een beetje de Nostradamus lopen uithangen. Mensen laten geloven dat je paranormaal begaafd bent, en ook nog eens uitzonderlijk slim. Het is een fluitje van een cent – een gratis fluitje eigenlijk.
Je zou natuurlijk goede dingen kunnen proberen te doen. Oorlogen en andere lelijke blunders voorkomen. Bedenk het zelf maar. Maar ja, die tijdparadox, hè? Toch een beetje listig allemaal. Je moet een lopende klok niet proberen te repareren, daarmee kun je jezelf heel lelijk in de vingertjes snijden. Dus houden we het bij simpel vermaak, want wie het kleine niet eert…
Zo lijkt het me leuk om samen met Boudewijn de Groot naar 1956 te flitsen en met z’n tweeën naar een optreden van de jonge gretige Elvis te gaan kijken. Na afloop wil ik hem dan vragen of hij het zelf terecht vindt dat Heartbreak Hotel op nummer 1952 in de ‘Top 2000’ staat, en Avond op nummer 9.
En als we dan toch in de concertzalen terecht zijn gekomen, probeer ik me even voor te stellen wat er door Johann Sebastian Bach heen zou gaan als je hem meeneemt naar een concert van Skrillex. Welkom in 2018, Johann. De idiote mix van geluiden, lichten en emoties zouden hem voorgoed en nóg harder laten geloven dat de duivel bestaat.
Vooruit in de tijd is dus interessant maar overdrijf er niet mee, is mijn tip. Die Brontosaurus is alleen maar in het nadeel. Terwijl hij het goed bedoelt en niemand wil opeten. Dus blijf bescheiden als je de toekomst gaat verkennen. Vraag aan Barabas of hij je even kort naar 2025 op en neer stuurt, zodat je alvast met eigen ogen kunt zien dat die kabelbaan over de Maas er écht niet gekomen is.
