Denk eens terug aan vroeger, aan toen.
Aan de tijd van breezersletjes en de videotheek.
Toen je naar sitcoms op een dikke kleine tv keek.
Later nog 8 jaar zonder boete over je studie doen.

Inderdaad ja, toen. Toen had men nog fatsoen.
Je keek niet verder dan de volgende week.
Kansrijk en niet vastzittend aan een hypotheek.
Tongend voor het eerst en dat 126x overdoen.

Maar nu. Nu is iedereen aso, getriggerd en is alles ruk.
Almaar gezeur en almaar geklaag.
Altijd moeite doen op zoek naar dat ene geluk.

Radeloos op zoek naar het antwoord op de vraag.
Zou vroeger alles beter zijn geweest? Lees dit stuk…
Opnieuw; louter de eerste letter van elke zin, omlaag.

Hmm. We gaan even terug in de tijd (toen alles beter was, toch?). We schrijven 16 juni 2016 toen goede vriend, zeer gewaardeerde collega en wonderkeeper Dhr. MA Poels een, zoals altijd, heerlijke blog voor Krag.nu schreef getiteld: Vroeger was alles beter. Althans, dat denken we dus allemaal.

Ik bedoel maar, vroegâh waren Pieten gewoon zwart, had je maar twee geslachten en waren er geen dikke oranje mediageile populisten aan de macht die kibbelden over ‘wie de grootste heeft’. Toch? Vroeger ging je gewoon naar de markt en betaalde je met florijnen, dukaten, guldens, euro’s, of ruilde je vis tegen graan in plaats van dat je voor een kratje Hertog 1.8224 Bitcoin betaalt en de week erna nog maar 0.0836. Dat was allemaal beter, simpeler. Toch?

Tóch?

Kan het steevast tegen veranderingen aanpissen niet gewoon te maken hebben met het feit dat ze ons uit onze veilige comfortzone halen? Het komt niet meer overeen met hoe we het gewend zijn en hoe het hoort. Dan is onze eerste reactie dat het lang niet zo goed kan zijn als dat het eerst was, zoals vroeger, toen het beter was.

Tijdens een onderzoek in de UK gaf maar liefst 70% van de mensen aan dat de wereld almaar slechter wordt, tegenover 10% die denkt dat de wereld erop vooruit gaat. Die andere 20% zal zich tijdens het onderzoek wel hielemaol naor de gedver hebben gezopen aan lauw kraagloos bier.

Hmm.

Wij, de mensheid, glamorizen het verleden. Waardoor het verleden altijd beter overkomt dan dat ze eigenlijk was. Dat heeft te maken met een psychologisch fenomeen genaamd FAB (Fading Affect Bias), waarbij heel simpel gezegd de intensiteit van negatieve emoties en herinneringen sneller vergeten wordt dan die van positieve emoties en herinneringen. We zijn geneigd sterke verhalen te vertellen bij een borrel en een bitterbal, in de Klep bijvoorbeeld: ‘weet je nog die ene keer toen ik’. Sterke verhalen over positieve ervaringen in het verleden die de moeite waard zijn om te herinneren, en die keer op keer een glimlach of respect bij vrienden of familie ontketenen. Dit doe je niet zo snel met negatieve ervaringen. Door die juist minder vaak te herhalen, vergeet je ze ook sneller.

Daarnaast is ons brein zo geprogrammeerd dat als we terugdenken aan het verleden we zelf beter overkomen dan hoe het in werkelijkheid was, en verliezen negatieve zaken van weleer daardoor hun rough edges. Omdat ze nu worden ervaren als levenslessen overheerst het positieve element van vroeger ook nog eens; we zijn er sterker door geworden en het heeft ons gevormd tot wie we nu zijn.

Dus vroeger lijkt werkelijk veel beter in ons geheugen dan toen we het lijflijk meemaakten.

Of in de woorden van pianist-filosoof Billy Joel in zijn Keeping The Faith:

“Say goodbye to the oldies, but goodies, because the good ole days weren’t always good, and tomorrow ain’t as bad as it seems…”

Toen ging muziek nog ergens over. Toen was muziek nog échte muziek. Toen was muziek nog beter. Toch?

Tóch?

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Richard ‘Ricci’ Janssen (1989) is meertalig taalfanaticus pur sang. Hongaars van bloed, Italiaans van hart en Zuid-Amerikaans qua mentaliteit, is de hyperpolyglot naast talendocent ook nog eens sportjournalist en blogger. Taal is dus zeg maar echt zijn ding. Noem het koppig, noem het zelfverzekerd, El Profesor omarmt beide karaktertrekken met plezier. Hij leeft voor taal, en doet dat zo op zijn eigen manier.

Reageren