Verbinding

We waren onderweg naar het Verhalenfestival van Wonen Limburg in Roermond, Vriend R. en ik. Enkele weken geleden waren we beiden gevraagd om daar te spreken: hij, vanuit zijn positie als ervaringsdeskundige, en ik, vanuit mijn positie als mens die zich om anderen bekommert. Door mijn werk voor de Soepbus Venlo was de organisatoren van dit festival ter ore gekomen wat ik doe voor de daklozen en zwervers in Venlo. Ze hadden gehoord hoe ik onlangs één van de daklozen, die dood lag te gaan van de pijn als gevolg van een zware infectie, achterop mijn fiets had gezet en naar de apotheek had gebracht om vervolgens de rekening van de medicatie te betalen. Zij vonden het bijzonder dat ik zomaar geld gaf, dat ik nooit terug zou krijgen, om iemand te helpen. De vraag kwam of ik over mijn manier van leven en denken een verhaal wilde vertellen tijdens dat festival, zodat anderen geïnspireerd konden raken. Ik haalde mijn schouders op, bijzonder vind ik dat namelijk niet, een mens in nood helpen. Anderen inspireren was echter het magische woord en ik besloot mijn medewerking aan ‘De Verhalenvertellers’ te verlenen. 

In Roermond aangekomen was het druk op het festivalterrein. Er waren stands die alles te maken hadden met hoe je door veerkracht en lef te combineren een nieuwe start in het leven kunt maken. ‘De tassen van Delia’ werden verkocht, gemaakt door een vrouw die duurzaamheid combineerde met restmaterialen van een zeilmakerij. ‘Dondersgoed Spul’, de ruilwinkel van een vrouw die na haar scheiding niets meer had en er bovenop kwam omdat anderen haar spullen gaven, had ook een plek op het buitenterrein. Rapper Kitja King vertelde zijn verhaal over hoe hij 17 jaar geleden met zijn moeder uit Kosovo was gevlucht, en in het gebouw van Wonen Limburg waren De Verhalenvertellers aan de beurt.

Eenzaamheid, in de schuldsanering terecht komen, de verhalen van mensen die diep in de misère hadden gezeten passeerden de revue. Bijzonder was het, hoe door De Verhalenvertellers gesprekken ontstonden met het publiek. Vriend R. sprak met onthutsende eerlijkheid over zijn leven: hoe hij vanaf zijn geboorte te maken had gehad met allerlei lichamelijke problemen die zo zeldzaam waren dat hij door artsen als een ‘groot voorbeeld voor de wetenschap’ werd beschouwd. Hij voelde zich echter zo’n freak model, dat hij allerlei angsten ontwikkelde en het liefste binnen bleef. Over zijn weg naar buiten, en naar herstel, kwamen veel vragen. Er werd een verbinding gelegd tussen De Verhalenverteller en het publiek.

Mijn aandeel bestond uit het sprookje: ‘Lucalientje, de Prins op het witte paard die geen held bleek te zijn en de negen geitjes’. In een notendop vertelde ik mijn levensverhaal: hoe ik was opgegroeid met liefhebbende ouders, hoe mijn leven dramatische wendingen had genomen en dat ik door dat alles was geworden wie ik NU ben. Dat ik niet besta zonder de ander: uiteindelijk is het zo dat je alleen door te kijken en te luisteren naar een ander, erachter komt wie JIJ werkelijk bent. Na de spreekbeurt over mijn leven zat iedereen te huilen, Vriend R. had zich opgeworpen om zakdoekjes uit te delen en uiteindelijk rondden we het gesprek goed af. We gingen via de plaatselijke ijscoman naar huis, dronken thuis een wijntje en vertelden aan Vriend P. hoe onze dag verlopen was.

Wie IK ben? Met die vraag stond ik de volgende ochtend op, en niet veel later liep ik in alle vroegte met Hond Totó te wandelen langs de Maas. Een trein denderde in de verte voorbij, mijn blik viel op een passerende binnenschipper. Hij keek me aan, we zwaaiden naar elkaar. Ik onthield het moment, dat moment in de eeuwigheid. 

Uiteindelijk gaan we allemaal verder op ons eigen levenspad, hoe moeilijk, luchtig, zwaar of fijn dat ook kan zijn. Maar altijd staan we in verbinding met elkaar, 24/7, zoals we dat tegenwoordig zeggen. Altijd zijn we samen op deze ongelooflijk bijzondere planeet die Aarde heet. We leven hier, we wonen, we werken, we doen onze dingen. Sommigen onder ons hebben een fijn leven, anderen niet. Ze zitten zo diep, dat ze niet weten hoe het moet, leven. Ted Talkers, of Verhalenvertellers, zoals Vriend R. en ik, kunnen laten zien hoe je het leven, hoe zwaar het ook is, een andere wending kunt geven. 

Ik ben niet meer dan een passant, die af en toe mensen opraapt die struikelen, vallen, en de weg kwijt dreigen te raken. We pakken elkaars hand, we delen een stukje leven en gaan we verder op onze eigen weg.

We zijn stil blijven staan om elkaar te ontmoeten

Een waardevol, voorbijgaand moment

Een intermezzo in de eeuwigheid