‘Waat vluug d’n tiéd, waat vluug d’n tiéd. Zoeë heb ik um nog noeëjts zeen vlege.’ Alzoeë Frans Boermans, dae toch döks geliék haet gehad met zién kwante tekste. Maar als we ’t letterlik neme mòt ik bekinne det ik d’n tiéd nog noeëjts heb zeen vleege. Geej wal? Heb geej wal ens ein horloge met vleugels veurbeej zeen kòmme? Of ein staonde klok met straolaandriéving? Ik in idder geval neet.
‘Tiéd is relatief.’ Alzoeë Albert Einstein, dae toch döks geliék haet gehad met zién kwante tekste. Daor zwaortekrach schommelinge in òs universum zoel zoeë nòw en dan idder zién horloge of staonde klok sneller of langzamer mòtte gaon loupe. Maar ouk in dit geval mòt ik bekinne det ik ’t noeëjts letterlik heb zeen gebeure.
In dees twiéj gevalle haet ’t veur de gewoeëne mins miér te make met ’t geveul. Tiéd is zeker relatief. Want als’se op bezeuk bis beej ein tante die’se neet zoeë mòs en die bliéf maar aan ’t ratele euver eur schaele eksteruig en de ònröstige dermkes van eure kiélf –lever had’se lekker thoés in d’n haof gezaete met ein kald pilske d’r beej– dan deurt ein äörke hiél hiél hiél hiél erg lang. Maar als’se aan d’n barbecue zits met vrinde –thoés in d’n haof met ein kald pilske d’r beej– dan is ein äörke zoeë veubeej; dan vluug d’n tiéd.
Vaerder is d’n tiéd gewoeën d’n tiéd, door de mins vasgelag in maetbare stökke van seconde-minute-aore-waeke-maonde-jaore-iéuwe. Zelf heb ik, um dae tiédmaeting beej te halde, ein gewoeën analoog horloge. Lekker alderwets met wiézerkes en vaerder gènne digitale trala dae mich verteld det ik ongelaeze appjes heb of det ’t euver ein äörke geit maijeme. En veur in d’n haof heb ik, nog analoger en alderwetser, eine zònnewiézer.
’t Leuke van eine zònnewiézer is des’se dae neet hoofs op te dreije of zoeë nòw en dan van niéje batteriéje mòs veurzeen. Zoeë lang de zòn schiént duit dae ’t gewoeën. Wal mòs’se zòn’ne wiézer good plaatse um de juuste tiéd aaf te kinne laeze; met ’t piélke naor ’t naorde. Aevel heb ik miéne zònnewiézer ein paar grade scheif naergezatte, op de zomertiéd in plaats van de echte zònnetiéd. In de zomer heb’se nòw einmaol langer leech, bis’se miér boéte en heb’se dus ouk miér lol van zòn’ne zònnewiézer.
De zònnewiézer zelf steit op ein zelf gemetseld scheif sokkeltje. Bewus scheif, umdet ik vind det ein alderwets tiéd-aaflaes-apparaat op iéts mòt staon det d’r ouk ald oétzuut. Wat det betref bin ik eine groeëte bewònderaer van Anton Pieck, dae metselaers in de Efteling veur aanvang van ’t werk op borreltjes trakteerde um eur veural maar neet te rech en te netjes te laote werke. Als iets d’r zoeë oét mòt zeen alsof ’t d’r al jaore steit mòt ’t oét de losse pols kòmme.
Aevel, wie ik aan ’t metsele waas zònder winkelhaok of scheetloeëd, hebbe verschillende veurbeejgängers mich d’r op geweze det mién creatie neet bepaold waterpas stònd. De iérste commentatore heb ik oétgelag wat de bedoeling waas; ald, scheif, verwaerd, det mòt zoeë. Maar nao ein paar kiér oétlegge –en dao door neet opschete met ’t metselwerk– hòng mich det d’n babbelaer oét en leet ik d’n oétleg achterwaege. ‘Det Mòt Zoeë’ waas ’t insigste wat ik nog te melde had.
Met de cement nog aan de hand en ’t gereidschap in d’n laege specie eimer bewònderde ik mién scheive creatie, maar òndertösse stònd d’r op de stoep waer emus bedinkelik mei te kiéke. ‘Ik wil mich nörges mei bemeuje maar….’. Wiéjer kwaam hae neet. ‘DET MÒT ZOEË!’ floepde mich in ein relatief oérverdouvend volume d’r oét.
De zònnewiézer duit nog steeds zién werk, nòw bekans al 18 jaor lank. In weer in wind steit hae dao. En of d’n tiéd nòw relatief is of veurbeej vluug, zoeë lang de zòn schiént heb ik d’r lol aan. En ik neet allein. Aaf en toe zitte d’r flòtse op de zònnewiézer, al dink ik neet det die dao zitte um te zeen wie laat ’t is. Ik zeen ze zitte vanachter de raam, tot det ze mich in de gater kriége en waer wegvleege, meistal van ings wat achterlaotend.
Waat vluug d’n tiéd; det is neet letterlik te neme.
Waat vluug det schiét; det heb ik aevel wal kinne zeen…
