Kunstenares Andrea Haandrikman maakte een wandeltocht van 1470 kilometer. Ja, je leest het goed. De geboren en getogen Venlose trok op 31 juli 2015 haar wandelschoenen aan en begon te lopen, met 61 steentjes in haar rugzak. Alle steentjes zijn door Andrea beschilderd, geïnspireerd op het persoonlijke verhaal van 61 verschillende mensen. Iedere dag liet ze er een achter, ergens op de route.
Twee jaar geleden besloot Andrea zich fulltime bezig te gaan houden met schilderen en startte ze haar eigen bedrijfje. “Ik heb kunstgeschiedenis gestudeerd aan de Radboud Universiteit. En hoewel die opleiding heel theoretisch is, ben ik tijdens mijn studiejaren begonnen met het maken van muurschilderingen”, vertelt Andrea. “Dat doe ik nog steeds, maar afgelopen jaar ben ik ook andere dingen gaan doen. Zo schilder ik meer op doek en heb ik Project Stone bedacht en uitgevoerd.”
De goedlachse kunstenares wilde al heel lang de ‘Camino’ lopen. Een verzamelnaam voor diverse pelgrimroutes die allen Santiago de Compostella als eindbestemming hebben. “Ik wist niet hoeveel of wanneer, maar wel dat ik het ooit ging doen. Een religieuze doelstelling had ik niet, het leek me een geweldige ervaring en zag het ook als een uitdaging. Ik wilde het koppelen aan mijn kunst en ben gaan brainstormen over hoe ik daar invulling aan kon geven.”
“Muurschilderingen maken tijdens de tocht zou niet praktisch zijn geweest. Onhandig ook om al die potten verf mee te moeten dragen”, lacht Andrea. “Ik wist dat er pelgrims zijn die ergens op de route een steen achterlaten, en dat bracht mij op een idee: miniatuurschilderingen op kleine stenen van ongeveer 3 bij 2 centimeter, gekoppeld aan een persoon.”
Twee maanden mocht ze doen over de 1470 kilometer lange wandeltocht. “61 dagen dus, en ik wilde voor iedere dag een beschilderde miniatuur meenemen. Ik ben op zoek gegaan naar 60 mensen die mee wilden doen. Al snel werd ik ook benaderd door mensen die van het project gehoord hadden. Ik vroeg ze mij een onderwerp te geven ter inspiratie. Bijvoorbeeld een boodschap voor de wereld, of een goede herinnering die ze levend wilden houden. Of juist iets waar iemand van af wilde, een bepaalde emotie die ik letterlijk en figuurlijk ergens kon achterlaten.”
“Een voorwaarde om kunnen deelnemen aan het project was dat ze mijn wandeltocht zouden volgen via Facebook of mijn website”, vertelt Andrea. “De deelnemers kregen hun steen vooraf niet te zien. Ik had een voorbeeldsteen beschilderd, de mijne, om te laten zien dat ik wel wat kon. Ze moesten erop vertrouwen dat het mooi werd.”
“…en zodra ik een plek tegenkwam waarvan ik dacht dat die geschikt was liet ik de steen daar achter.”
Eenmaal begonnen aan de tocht viste ze iedere dag op gevoel een ingepakte steen uit haar rugzak. “Welke er tevoorschijn kwam was voor mij dus ook steeds een verassing. Dan zag ik voor wie de steen was, en zodra ik een plek tegenkwam waarvan ik dacht dat die mooi en geschikt was liet ik de steen daar achter. Ik mat de gps-coördinaten van de locatie en nam een foto van de steen in de omgeving waar hij terecht was gekomen. Die gegevens stuurde ik door naar Venlo. Mijn man of schoonzus plaatste het op de website en Facebook, en de deelnemers kregen automatisch een nieuwsbrief dat er weer een steentje was geplaatst”, legt Andrea uit. “Ik heb er iedere dag ook een Haiku bij geschreven, dat is een Japans gedichtje van drie regels. Zo’n gedichtje beschrijft een eenvoudige observatie, maar heeft een betekenisvolle lading.”
De Venlose combineerde drie routes naar Santiago de Compostella. Ze begon in Zuid-Frankrijk en stak te voet de Alpen over. Ze trainde er natuurlijk voor, maar het bleek toch zwaarder dan gedacht, vooral vanwege de hoogteverschillen. “Na anderhalve week kreeg ik een blessure aan mijn scheenbeen en was het bijna einde verhaal. Ik heb twee rustdagen moeten houden voordat ik weer verder kon.” Het grootste gedeelte van haar indrukwekkende wandeltocht liep ze in haar eentje. “De reacties van mensen die ik onderweg tegenkwam waren heel erg positief, net als die van het thuisfront. Ik heb er enorm van genoten en ik ben blij en trots dat ik dit heb mogen doen.”
Op 28 november 2015 zal het project worden afgesloten met een bijeenkomst voor de deelnemers, daar zal de kunstenares ook kort ingaan op haar ideeën voor een nieuw project. “Het wordt tweeledig: ik ga een kunstroute lopen en zal opnieuw miniaturen achterlaten. Die miniaturen gaan vervolgens zélf reizen. Technisch gezien wordt dat een grote uitdaging, ik ben op dit moment onder andere bezig met het uitwerken daarvan. Een website en app waarmee de kunstroute en reizende stenen kunnen worden gevolgd. Ik ga graag in gesprek met mensen die geïnteresseerd zijn om hierover mee te denken. Die mogen zich bij mij melden”, knipoogt Andrea.
Fotografie © Andrea Haandrikman
