Foto © Mikel Buwalda
Herman Poels: “Opeens was daar David Bowie met The Jean Genie. Een korte muzikale eruptie belegerde het brein van dit toenmalig glam-kind. Onmiddellijk gaf ik mij over aan de haast mystieke ervaring. Vervolgens maakte een zekere nervositeit zich meester van mij. Dat singletje moest ik hebben! The Sweet, Slade, Osmonds, Alice Cooper, T.Rex en de New York Dolls leken hun sterstatus te hebben verloren aan ‘Ziggy Stardust’. Ik wist zeker dat mijn moeder niet langer kon berusten in het lijden van haar nakomertje en naar de stad zou gaan. Eindelijk! Van geluk stroomden er tranen uit mijn ogen. Een kwestie van de juiste timing, en dan komt de LP er ook wel, dacht ik.
Alladin Sane was sensationeel. Opvolgers Diamond Dogs en Young Americans waren niet van mijn draaitafel te branden. En toen kwam de destijds zwaar verslaafde cocaïnejunk op de proppen met Station to Station. Grote genade wat een briljante schijf. ‘The Thin White Duke’ intrigeert van begin tot einde. De driedelige indrukwekkende titelsong, de witte soul van Golden Years en het knap gezongen Wild is The Wind. Prachtig. Mijn absolute favoriet is echter Stay met zijn waanzinnige killer groove.
Ik geef toe dat ik bij sommige nummers van de jaren 80-albums Tonight en Never Let Me Down de neiging om de naald in plaats van op de plaat in mijn arm te zetten, hevig heb moeten onderdrukken. Een futiliteit: tot ik tot stof zal wederkeren zal ik David Bowie blijven roemen.”
