Foto © Mikel Buwalda
Renée Verberne is kunstenaar, studeert filosofie, houdt zich als creatief ondernemer graag bezig met uiteenlopende projecten en is dit jaar moeder geworden van een zoon. Ze onderzoekt in haar werk de relatie tussen mens en natuur en wil bijdragen aan de transitie naar een duurzame samenleving.
“Vooral in mijn puberteit heb ik heel intens naar muziek geluisterd. Ik luisterde naar artiesten als K’s Choice, Pearl Jam, The Cranberries, Jeff Buckley en Damien Rice, maar ontdekte ook algauw de muziek van Crosby, Stills, Nash & Young, Led Zeppelin, Janis Joplin, Simon & Garfunkel en Fleetwood Mac, mede door mijn vaders input. We luisterden thuis altijd naar de radio en nog steeds als ik daar kom, vind ik het een vertrouwd geluid als ik hoor dat de radio aan staat. We riepen bijvoorbeeld onder het eten: ‘Ssst, stil eens, effe luisteren welk liedje dit is’, en dan moest iedereen even zijn mond houden. Of iemand vroeg: ‘Wie is dit ook alweer?’, en dan kwam meestal al snel één van de anderen met de juiste naam, vaak inclusief een anekdote over die artiest.
Toen ik 10 was ben ik begonnen met drummen. Ik heb ook les gehad en uiteindelijk zo’n acht jaar in een meidenband gespeeld: eerst heetten we Siris, later Jane Doe. Dat was een hele toffe tijd, al was het wel echt een gekibbel in het repetitiehok en kwamen we soms weinig aan spelen toe; met allemaal meiden in één band spelen is wat dat betreft best een uitdaging. We hebben regionaal wel wat optredens gedaan en speelden onder andere nummers van The Beatles, The Black Crows, The Romantics, Jet, Melissa Etheridge, The Kinks en The Dandy Warhols. Een hoop lol hebben we gehad, dat is in ieder geval zeker, en hebben het nog best lang volgehouden samen. Wellicht komt er nog een keer tijd voor een bandje, ik mis het namelijk wel.
Samen met mijn vriend maak ik af en toe nog wel muziek; hij is professioneel singer-songwriter, geeft pianolessen, doet veel optredens en in zijn vrije tijd speelt hij ook nog in diverse steden op straat, met een heuse pianofiets. Via hem kwam ik met jazz in aanraking; Sarah Vaughan is één van mijn favoriete jazzzangeressen, wat een stem had zij, zeg! Ze zong een versie van My Funny Valentine, tijdens één van haar laatste optredens in 1990, die me nog altijd heel erg kan beroeren als ik er naar luister. Maar toch heb ik een andere song gekozen voor deze rubriek, al vind ik het nummer van Sarah Vaughan eigenlijk net zo goed. Als het mocht zou ik voor een gedeelde eerste plaats gaan.
De nummer 1 voor deze rubriek is voor mij, op dit moment, het nummer Woodstock van Joni Mitchell. Ik vind haar sowieso een hele goede artiest, al moet ik erbij zeggen dat ik geen hele avond naar haar kan luisteren. Maar de manier waarop ze zingt is heel bijzonder, en haar teksten gaan ergens over. De combinatie zingen en spelen gaat haar heel goed af en ze heeft een goede timing. Haar melodieën raken me en zijn niet doorsnee. Woodstock schreef ze op een hotelkamer in New York, terwijl ze naar beelden keek van het festival, dat op dat moment plaatsvond en uitgroeide tot wereldgeschiedenis. Ze zou er eigenlijk zelf ook spelen, maar dat ging op het laatste moment niet door. Ze realiseerde zich dat ze iets heel groots had gemist. Net als Joni was ik er zelf ook heel graag bij geweest in 1969, en velen met mij, dunkt me. Ze schreef het nummer om dat gemis bij zichzelf te verzachten en er naar luisterend doet het dat ook voor mij.”
