Venlopolis #9
Met de ogen dicht

In deze negende Venlopolis kijken we met de ogen dicht naar Venlo. Uitgangspunt zijn de bekende zintuigen (en dat zijn er meer dan je denkt). Met uitzondering van het zien. Venlo, de zinnenprikkelende stad, door de ogen van een blinde.Venlopolis 9 VierpaardjesHet rinkelende geluid van de spoorwegovergang kondigt het gedonder aan. Het gebrom van de diesellocomotief is de voorbode. Venlo piept en kraakt. Machinisten als ruiters van de Apocalyps. Tergend langzaam jankt het ijzer voorbij, als het gehinnik van de vier paarden. Hier klinkt de stad op zijn onzekerst. Hoelang blijft de slagboom nog gesloten…Venlopolis 9 NolenspleinDe goedkope groente schreeuwt hier harder dan de McDonalds. Dat het gezond is vindt hier geen gehoor. Koopjesjagers wringen me door smalle paadjes. Struinend struikelen we in golven langs de kraampjes. Marktkramers kramen hun valse beloften in vreemde talen.Venlopolis 9 RosariumDe Venlose binnenstad kleurt dit jaar roze. Aan wie blind is, gaat dit geruisloos voorbij. Wie luistert naar het onbekende hoort wellicht een belletje rinkelen. Luister maar eens goed. Vanuit de klokkentoren van de Sint-Martinusbasiliek dalen bevrijdende klanken hemels op me neer: God knows, God knows I Want to Break Freeeee!Venlopolis 9 StuwEen stortvloed aan geluid spoelt over me heen. Met enorme kracht klettert het water meters naar beneden. In Belfeld reguleren hout en staal de Maas. Bruut geweld slaat de waterspiegel aan diggelen. De witte ruis is hier nat. Overladen door decibellen stompen mijn zintuigen af. Geen enkele ruimte voor ander geluid. Zo moet blindheid klinken.Venlopolis 9 RandenJe zou bijna denken dat blinden onze stad alleen maar kunnen horen. Maar als je beter kijkt zie je dat de blindheid alleen het zicht ontneemt. De stad klinkt niet alleen, Venlo ruikt ook. Bij de Vierpaardjes trekt de diesel een spoor van verbrand ijzer. Op het Nolensplein vechten bloemen, loempia’s en Duits parfum om aandacht. Het Rosarium geurt zoals het klinkt. In Belfeld prikkelt de Maas je neus net wat intenser. En aan de randen van de stad? Aan de randen van de stad ruikt Venlo naar het zoet van verbrande hennep.

Dit wil ik delen!

AUTEUR

Erik Lamers (1980) woont sinds 11 september 2001 in Venlo. Die dag veranderde de wereld ook voor hem. Hij voelt liefde voor de stad en al het inspirerende dat hem omringt. Zijn e-mailhandtekening meldt dat zijn rol en functie afhankelijk zijn van de context waarin je hem spreekt.

Reageren